Traagste Tocht etappe 09

We treffen elkaar na enig heen-en-weer contact onder de spoorlijnen die tussen Driebergen en Zeist voorbijgaan. Zouden we nu in Doorn starten of hier? Gaan we tegendraads lopen of houden we ons aan de doorgaande richting, van oost naar west? Dan komt Henk met een lumineus voorstel. Er is hier een Stationshuiskamer, laten we eerst wat gaan drinken. Ik had het kunnen weten. Eerst koffie, dan kan er daarna nog van alles gebeuren. We warmen ons aan het drinken en de gezelligheid van de stationshuiskamer. Wanneer we in de goede verwarmde stemming zijn gaan wij op pad. Eerst maar eens de drukke Hoofdstraat oversteken. Gelukkig is er een brug aangelegd, zodat we al gauw aan de overkant zijn en een deel van landgoed Beerschoten-Willinkshof inlopen. Daar treffen wij in het wild een koepelvormige tempel. Wie er gediend wordt in deze tempel is mij onduidelijk. Het koepeldak heeft aan de binnenzijde een sterrenhemel. Het blijkt dat het gebouwtje een herinnering is aan de laatste particuliere eigenaar, de heer Willink. We gaan verder door het bos en langs velden van hockey. De stilte wordt hier ruw verstoord en wat is de boosdoener: een bladblazer, het favoriete werktuig van buitenwerkers. Over de Arnhemse Bovenweg gaan we de A12 onderdoor. Gelukkig gaan we al spoedig de bossen weer in en we komen langs de Eendenplas. Wanneer we het bos uitgaan steken we over naar het landgoed Kraaybeekerhof. Hier gebeurt van alles op deze biologisch-dynamische tuin. Er is een zelfoogsttuin, andere tuinen, er wordt iets gedaan met bijen, er is een landgoedwinkel en zelfs een theetuin, daarnaast wordt er ook nog muziek gemaakt. Wij wandelen gewoon van de ene kant naar de andere kant. Langs de Diederichslaan gaan we naar het bos dat ligt achter het voormalige Seminarie van de Roomskatholieke kerk. In deze buurt wordt de heer Schaepman nog geëerd.

We zien een restant van een lange muur in het bosgebied. Even verderop komen we bij een Lourdesgrot. Hier hoef je dus niet voor naar het diepe zuiden van Frankrijk te gaan. De geschiedenis vermenigvuldigt zich hier. We komen door de heidetuin en genieten van de smalle wateren, de steile hellingen, de ingrepen in het landschap, de bruggetjes hoog en laag. Met als hoogtepunt de Zwitserse Brug (maar dan zijn we de Arnhemse Bovenweg al weer overgestoken). We gaan door de Grote Kom en warempel ook de Kleine Kom. We zijn aangeland bij het noorden van Driebergen en lopen tussen bebouwing en zwembad. We komen bij het ronde begin van een spreng en dan de lange rechte lijn waardoor het water naar het verdere stroomt. Na 5 kilometer raken we in het Driebergse Bos even de weg kwijt. Aan welke kant van het water lopen we nu? Lopen we een rondje of dwalen we af? We komen omndanks alles weer op de goede weg en passeren nog een plas water. We verlaten het bos en gaan even door de bebouwing van Driebergen en komen uit in het Mollebos. Ook hier is landgoed Den Treek Henschoten aanwezig. Het gebied is tevens een militair oefenterrein en af en toe horen wij een schot of was het toch illegaal vuurwerk? We worden verrast door zandduinen en verstuivingen. Een ideaal gebied om met kinderen naar toe mte gaan. Dan heb je ook geen Kabouterpad nodig. Het wordt tijd voor een lunchpauze. Op de kaart zien we de Bergse Bossen. Wanneer we de deur van het restaurant open willen doen is een medewerker ons te snel af.
Er is nu een besloten bijeenkomst, krijgen wij te horen.
Is er iets anders in de buurt?
Binnen een minuut bent u bij Klein Zwitserland.
Dat is dichterbij dan de naam doet vermoeden.
We gaan op pad naar Klein Zwitserland dat we inderdaad binnen een minuut bereiken. Het gebouw doet aan als een chalet. We moeten nog wel een bergtrap op en dan kunnen we naar binnen gaan. Een jongetje kruipt snel voor en wordt vermanend toegesproken door zijn moeder. We kunnen gaan zitten aan een vierpersoonstafeltje waar in korte tijd koffie en warme chocolademelk en een twaalfuurtje en een tomatensoep worden geserveerd. Wanneer wij naar buiten kijken zien we dat de zon schijnt. Nu is dat wel een kerntaak van de zon, maar voor dit moment zijn de wolken even aan de kant gegaan.

Na onze pauze gaan we het Mollebos weer in en pakken de route op die we daar ergens hadden laten liggen. We raken even een hoek van Het Grote Bos aan en gaan dan de Maarnsche Berg op. Vervolgens steken we een groot open veld over waar meerdere honden hun baasje uitlaten. Ook in dit gebied mag worden geoefend door militairen. We lopen een eindje over de Woestduinlaan en gaan dan de kant op van Hoog Moersbergen, ook hier mag worden geoefend, maar ook hier merken wij er niets van, maar misschien zijn de zandhazen goed gecamoufleerd. We steken de drukke N227 over. Hier is nog geen tunnel voor migrerende wandelaars. Aan de overzijde komen we op meerdere plaatsen in aanraking met openbare kunst gemaakt van oude stukken textiel. De textiele vormen steken door hun kleurrijke presentie sterk af tegen de donkere herfstachtergrond. Geïnspireerd door deze resten textiel dwalen wij verder naar Huis te Maarn. Onderweg vraagt Henk aan meerdere dames op leeftijd of zij ook een wolf hebben gezien. Beide keren antwoorden de dames in ontkennende vorm. Eén dame kende wel mensen die in dat gebied een wolf hadden gezien. Wij zien wederom niets. Niet uit het veld geslagen wandelen wij verder, op weg naar de Beerberg. Als er geen wolf is te zien, dan misschien een beer op een berg. Ook niet! Dan maar door naar de Sint Helenahoeve, waar binnen mensen zich tegoed doen aan eten en drinken. Wij gaan aan de rand van een zandvlakte op een bankje zitten en nuttigen iets voedzaams en drinken daarbij. Voor ons nadert het einde van deze wandeling op de Traagste Tocht. We zakken af naar het zuiden, maar het wordt steeds frisser. Bij Het Zonnehuis staan bushaltes. We kiezen er één uit en wachten op een bus die ons naar het station van vertrek kan brengen. Er komt een bus langs die niet stopt, de chauffeur gebaart naar ons. Op de lichtbalk voorop de bus staat NIET INSTAPPEN. Een beetje overbodig, want wie stapt er in een rijdende bus met een dichte deur?! Een andere bus is wat toeschietelijker en stopt en doet de voordeur open. De bus is flink vol, maar er is gelukkig nog plaats voor twee vermoeide wandelaars. Op het station tussen Zeist en Driebergen besluiten we om nogmaals een bezoek te brengen aan het Stationshuiskamer om daar nog even de dag door te nemen. Dan naar huis waar een zuurkoolschotel (met appel!) op ons wacht.
Het was weer een prachtige route.

Traagste Tocht etappe 09
Station Driebergen/Zeist naar bushalte Het Zonnehuis, Doorn
15,4 kilometer