Groene Wissel 019 Utrecht Zuilen

De treinrit van Utrecht Centraal naar Utrecht Zuilen is een enerverende rit.
Even voor mij zit een echtpaar.
Links van mij zit een man alleen.
Hij heeft een pijpje met korte steel in zijn mond.
Hij rochelt en spuugt de opbrengst in twee delen op de vloer van de coupé.
De man voor mij zegt tegen zijn vrouw: “Niet op reageren.”
Een jonge vrouw komt in het gangpad naderbij en hoest en kucht en haalt van alles naar boven.
Zij aarzelt bij de drie zitplaatsen bij de man en loopt door en gaat ver achter mij zitten.
Niet geluidloos.
In Zuilen stap ik uit.
De vrouw stapt ook uit en zonder uit te checken loopt zij de brede trap af.
Welkom op deze Groene Wissel.

Ik ga vanaf het station door de Jan Overdijkstraat. Deze straat maakt deel uit van een buurtje dat grenst aan het Julianapark. De straatnamen in dit buurtje hebben een Roomskatholieke glans. Personen die zich hebben ingezet voor de katholieke arbeiders in Utrecht worden hier herinnerd. In dit straatje zijn bijna alle ramen dicht. Gordijnen en luxaflex en van alles in allerlei soorten en maten. Aan het einde van de straat staan twee dames in ochtendjas in geanimeerd gesprek terwijl zij het oog houden op een hondje dat zijn kopje om de hoek van de straat steekt. Wanneer een wandelaar dichterbij komt raakt de hond aan de blaf. De wandelaar slaat de hoek om en dan stormt een ander hondje uit een huis en bemoeit zich met het eerste hondje. Plots is de straat vol leven. Door de Van Eimerenstraat bereikt de wandelaar het Julianapark.
Het hek van het park staat open. Er kan worden hard gelopen in dit park. Geflaneerd. Gespeeld. Gekuierd. Gekeuveld. Ik loop langs de rand door het park en kom bij de gebouwen van de dierenweide. Meerdere vaders proberen hun kroost in het gareel te houden. Ik ga langs het gevogelte en de herten en langs de ballenbaan. Even onderbreek ik mijn wandeling door het park uit te gaan en een bezoekje te brengen. Na mijn bezoek ga ik met hernieuwde energie en enige tips voor mijn tocht verder, terug naar het park en door een andere in- en uitgang naar buiten. Over een druk kruispunt ga ik Zuilen in langs cafetaria Edison, waar geen licht brandt. De Prins Bernardlaan komt mij bekend voor van eerdere bezoeken, langs de Opstandingskerk, die massief aanwezig is in de buurt. Dan ga ik door het Niftarlakeplantsoen, langs het gebouw van de plaatselijke Mormonen en dan langs de Vecht, waar ik meerdere wandelaars tegenkom.

Met behulp van een brug steek ik de Vecht over en ga de polder in, waar hardlopers heen en weer gaan. Rechts is een groot sportcomplex. Er kan met handbogen worden geschoten maar nu gelukkig niet. Door een strook bos kom ik bij de Slotlaan. Dat betekent dat ik aangekomen ben bij Slot Zuilen dat aan de andere kant van de sloot ligt. Wat ook aan de andere kant van de sloot ligt is een woning (voormalige boerderij?). Het staat Te Koop. Zouden politici dit bedoelen met ‘betaalbare woningen’? Ik kan hier wel verklappen dat het Slot Zuilen niet bij de prijs is inbegrepen. Op de Groeneweg kijk ik nog even bij de boerderij van Kees en Marjan, een melktap en de machine voor softijs staan in een schuurtje. Verderop aan de Groeneweg is de achteringang voor Slot Zuilen. Helaas. Het hek zit dicht. Op een klein bordje staan de openingstijden (nu open!) en een telefoonnummer. Ik bel en een man vertelt mij dat hij binnen enkele minuten bij het hek zal zijn. Het klopt en het grote hek gaat voor mij open. En meteen stromen meerdere mensen naar binnen. Het is inmiddels lunchtijd en ik besluit om de dagsoep in het Museumcafé te nemen. Het is iets met bloemkool en nog een paar ingrediënten, uit eigen tuin is de bedoeling. Het smaakt prima en ik eet en drink buiten in de frisse lucht.

Na mijn pauze loop ik over het Tournooiveld naar de Vecht. Dan naar de brug die net aan het dichtgaan is en vervolgens over een smal paadje tussen huizen en de Vecht. Dan ga ik over het Kerkhoflaantje en ik kom uit op de Groeneweg die ik linksaf op ga en dan passeer ik de oude begraafplaats. Ik zie daar de beide prachtige molens al. Molen van de Polder Buitenweg en molen van de Polder Westbroek. Wieken tastend naar de donkere luchten. Ik ga onder de Zuilense Ring door en kom uit bij de Kleine Plas om uiteindelijk uit te komen bij, ja, zeg het maar…, de Grote Plas. Het is een grote recreatieplas. Het parkeerterrein is bijna verlaten. Bij horecagelegenheden wapperen vlaggen. Bij de Zuidhoek ga ik naar de Gageldijk, een rechte dijk die uitkomt bij Fort Gagel. Ook daar horeca. De route gaat een eindje door de Ruigenhoek en dan volgt een brug voor voetgangers en fietsers over de Karl Marxdreef. Ik ben aangekomen in Overvecht en wel in het Sjanghaipark. Op een bankje zitten een paar jongelui, een meisje hangt over een fiets, een ander meisje zit op een fatbike. Op het moment dat ik langskom steekt dit meisje haar beide armen omhoog en een juichkreet klinkt. Ik heb een 8,6 gehaald, roept zij. Het is een cijfer dat voor haar examen meetelt. Zij hoopt door te gaan naar het MBO en dan door om uiteindelijk via de PABO voor de klas te gaan staan. De andere jongelui zijn al even enthousiast. Met een groet op mijn lippen loop ik verder door het groen om bij de Carnegiedreef rechtsaf te slaan om uiteindelijk bij een water uit te komen. Het is de Klopvaart Deze vaart volg ik naar het zuiden totdat ik bij de Vecht uitkomen. Door het groen ga ik verder totdat ik uitkom bij de Einsteindreef. In het verlengde van deze Dreef ligt de Marnixdreef en die volg ik en volg ik en volg ik totdat ik uitkom bij de laan van de heilige Jozef en dan ligt daar in de hoogte het station van Zuilen. Mijn tocht zit er op.

Utrecht
Groene Wissel 019
Utrecht Zuilen
16.5 kilometer

Voor de bewegende beelden, zie:
https://www.relive.com/view/vXOdA3N7Lk6