Wandelen door de Gelderse Vallei 12: Otterlo naar Lunteren

De chauffeuse van de Tesla Haltetaxi van gisteren is ook vanmorgen paraat. Dit keer rijdt zij mij in één rit naar de bushalte bij het station van Barneveld Centrum. We praten over wandelen en over het Westerborkpad dat ook door Nijkerk komt. In Barneveld heb ik de tijd om te wachten op de bus naar Arnhem. Ik stap in en op tijd weer uit zodat ik in Otterlo kan beginnen aan de volgende etappe, etappe nummer 12. Het is al druk op de doorgaande weg in Otterlo. Gelukkig kan ik snel afscheid nemen van deze weg en ik ga het Mosselsepad op en dan op een splitsing ga ik verder op de Koeweg, waar op dit tijdstip geen koe is te bekennen. Het zijn blijkbaar meer avonddieren. Rond een recreatiecentrum en dan de bossen in in de omgeving van de Valksebeek, maar veel beek is er niet. Het is droog in de bossen. Bij het Mussennest staan grote legertenten opgesteld op een rij. Een enkele jongere is nog binnen. Velen zijn er al in geslaagd om naar buiten te komen. Exodus Events organiseert hier kampen voor kinderen uit ‘minder bedeelde milieus‘. Ik kan langs de bosrand achter de tenten langs gecamoufleerd mijn weg voortzetten. Dan weer langs de Valksebeek, die op meerdere plaatsen tegelijk aanwezig is. De Veluwe levert je mooie streken. Dan kom ik langs de volgende groepsaccomodatie, namelijk die van Woudegge. Ook hier zijn veel kinderen op de been, een lange rij fietsen staat bij de accomodatie. Ik sluip door het bos en steek een weg over en kom uit in Roekel. Dit is hier een groot bosgebied waar ik door heen loop totdat …

… ik uitkom aan de achterzijde van De Hartenberg, een instelling van ’s Heeren Loo. Hier staan de gebouwen inderdaad in het loo, dat wil zeggen in het bos. Met een aantal haakse bochten loop ik over het terrein. Een man in een electrisch karretje komt mij langzaam tegemoet op de Edelhertlaan, langs de Fazantlaan zijn bewoners druk bezig om spullen op te halen bij een afdeling. Dan hoor ik de klok van de toren. Tien slagen in de lucht. Geruggesteund ga ik de Apeldoornsweg op om uit te komen op de Apeldoornsweg. Ook dat kan hier. Aan de overzijde van de weg ga ik de Immenkampweg op. Het is een lange weg door de bossen, de drukte op het fietspad neemt toe. Links van mij ligt landgoed De Valouwe waar veel paardenevenementen gehouden worden, misschien strekt het landgoed zich ook wel uit aan de rechterhand. Wat wel duidelijk is dat er gewerkt wordt aan bomenkap. Langs de Immenkampweg liggen stapels boomstammetjes en boomstammen. Een enkele stapel zal worden gebruikt voor OSB (bekend bij de klusser), dat zoiets betekent als Ons Soort Bomen. De Wekeromseweg steek ik over en dan passeer ik een voormalige vuilnisbelt waar al het overtollige spul van Ede naar toe werd gebracht. Een klompenpad voert tot aan de top. Die beklimming vond ik bij voorgaande gelegenheden geen pretje. De bult laat zich kennen. Flarden plastic laten zich zien tussen het groen. Boven op de bult staat een kleine uitkijktoren, die telkens gesloten was vanwege de instabiele ondergrond. Ik blijf nu met beide benen op de grond. Over de Hoeverweg, erg stoffig met passerende auto’s, leidt mij naar een grote ingang van het Wekeromse Zand. De route gaat algauw omhoog over zandruggen. Dit is een mooi gedeelte van deze etappe. Het pad kronkelt, versmalt, daalt en stijgt, biedt uitzichten. Na tien kilometer op de route zoek in een bankje om op te pauzeren. Ik kom niet verder dan een oude boomstam. Ook goed. Na mijn pauze merk ik dat een honderdtal meter verderop, net buiten het hek, een bankje staat. Hier is ook een bescheiden monument voor de Amerikaanse vlieger Robert N. Greene die hier in de buurt omkwam met zijn vliegtuig tijdens wereldoorlog twee.

Inmiddels ben ik beland op de Vijfsprongweg, dus ik kan elk moment een vijfsprong verwachten. Of ligt die sprong achter mij? Bij de vijf liggen Celtic Fields en er is een boerderij nagebouwd. Er woont niemand. Franse toeristen lopen rond om dan op de fiets te stappen. Ik ga ook verder. Bij een wandelknooppunt ontstaat een klein oploopje. Twee dames zijn even de weg kwijt en bestuderen de markeringen op het knooppunt. Zij lopen een klompenpad op wandelschoenen. Voldooende reden voor misverstand. Uit dezelfde richting als beide dames komt een echtpaar waarvan de man vraagt in beginnend Engels naar de Seltic Fields. De vrouw bestudeert haar telefoon en fluistert naar haar man. Ik zwaai met mijn arm in een wijde richting waar de Seltic Fields zouden kunnen zijn. Ik ga verder over een heuveltje en niemand volgt mij, dat ziet er goed uit. Ik loop langs de rand van de zandgroeve waar vroeger met groot enthousiasme puin is gestort. Bestuurders zijn er nu ook achtergekomen dat er puin ligt en hebben borden geplaatst. Een bord doet het altijd goed. Het laat zien: het heeft onze aandacht. Ik ga naar het middelpunt van Nederland waar een soort eretribune omheen is gebouwd. Dan naar de Notarisbank en uiteindelijk naar de Hessenhut. Het bos staat vol met historische plekken. Zo’n Zandgat zou ook een historische plek moeten worden: zo gingen en gaan wij met ons milieu om (of is dat te confronterend?). Dan maar langs de flanken van de Goudsberg waar ooit Mussert de getrouwe kameraden toesprak en waar Ayaan Hirsi verbleef als asielzoeker. Via de Mielweg kom ik op een smal paadje dat mij achterlangs kleine huisjes brengt. Zo kom ik uiteindelijk bij het station van Lunteren waar deze etappe eindigt.

Pieter & Coby Metz
Wandelen door de Gelderse Vallei
etappe 12
Otterlo naar station Lunteren
19 kilometer

of bestel bij Gegarandeerd Onregelmatig (klik hier), waar je de gids ook kunt inzien.

Klik hieronder voor de bewegende beelden:
helaas, vandaag geen bewegende beelden.