Landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt

Oh, jullie zijn terug, zegt de vrouw op het terras van het restaurant van de Leidsche Hoeven.
Veertien dagen geleden kwamen we hier op een tijdstip (even na vier uur) dat het restaurant net was gesloten. Binnen troffen wij een dame aan die het restaurant met bezemen keerde. Zij nodigde ons vriendelijk uit om een keer terug te komen op deze plek. Dat hebben we gedaan en geweten.

Maar ik loop vooruit op de zaken. We, Henk en ik, beginnen onze wandeling in een georganiseerd en overwogen wilde weg. De start is op de parkeerplaats bij de Stapelbakker, een horecagelegenheid op en van het landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt. Naast de Stapelbakker is ook nog een landgoedwinkel. We gaan op deze prachtige morgen eerst de Notenlaan op en dan slaan we af naar de Abelenlaan. Zou deze laan ook de Populierenlaan kunnen zijn? Rijen ondenkbaar ijle populieren, denkend aan de Betuwe. We komen bij een smeedijzeren hek met daarop de tekst Uw genade is mij genoeg van de apostel Paulus die hij lang geleden schreef aan de kerk te Korinthe in zijn tweede (of derde?) brief. Het hek is niet op slot en wij lopen dit beboomde perceel op. Na een bocht in het pad komt een open veld met daarop langs de bosrand een heuvel. Bovenop de heuvel ligt een grote platte steen. Bovenop de steen liggen vier namen: Van Bylandt, Van Balveren, Van Verschuere, van Mariënwaerdt. Eeuwen geschiedenis in vier namen. Op drie plekken aan de rand van de heuvel zien wij buizen uit de grond komen. Ontluchting voor de grafkelder? Wij gaan verder over de Abelenlaan en gaan door op de Notenlaan in de zuidelijke versie. We slaan af naar het Enspijkse veer. We zien de eenvoudige aanlegplaats aan deze zijde en de landinsgplaats aan gene zijde. Momenteel vaart het veer niet noch naar Enspijk noch naar Mariënwaardt. Later deze maand gaat het weer los. Onze ongemarkeerde en ongeplande route gaat over de Groenedijk en we hebben zicht op de kern van het landgoed, waar de oude gebouwen staan en het huis van de heer van het landgoed. Tegenover de Hooge Schuur staat een botenhuis, aan het water, wel zo gemakkelijk. We dalen af naar Linge’s Algemeen Peil en zien een groot houten schip. Het roerblad is duidelijk te zijn aan de achterzijde. Wanneer we naar de open voorzijde lopen zien we in het boothuis nog een vaartuig, deels onder doek. Zou dit de veerboot zijn? Een vrouw met hond daalt af. Bij navraag weet zij het ook niet. Een man met verrekijker daalt de trap af en hij wijst mij er op dat hij bij de vrouw hoort.

Wij gaan verder en verder, een spoorlijn over, op een bankje met een halve banaan, een boterham en drinken uit de thermosfles, langs de Bisschopsgraaf. We bestuderen bordjes met informatie over de toegankelijkheid voor paarden of juist niet, voor honden aan de lijn of juist niet, of in geheel geen honden. Leesvaardigheid in dit gebied is niet groot. We komen door de velden en de modder en over overstapjes bij de Leidsche Hoeven. De parkeerplaats is goed gevuld. Het buitenterras biedt nog ruimte voor twee wandelaars, onder het dekzeil en in de zon en in de wind, die soms bij vlagen op bezoek komt. Op het terras wordt de bestelling opgenomen en bediend. Mensen met een beperking zijn hier aan het werk. Thee en cappichino capusino cappuccino worden in kleine open kistjes alias kratjes gebracht door vrolijk personeel. Dan is het eetgedeelte aan de beurt. Een uitsmijter en twee kroketten op brood met aanverwante zaken. Het ziet er zeer prima uit en het smaakt idem dito. Een terrasdame komt op weg naar de uitgang even bij onze tafel staan en vertelt dat zij en een vriendin hier bijna wekelijks komen. Vanavond zal zij hier weer zijn voor een kringloopwinkelfeest. Een kleinzoon van de terrasdame heeft een verstandelijke beperking en werkt hier. Later brengen collegae van de kleinzoon nog bitterganituren en meer drinken. Dan komt de dame van 14 dagen geleden bij ons tafeltje staan.

We nemen (voorlopig?) afscheid van de Leidsche Hoeven en gaan weer aan de wandel. We volgen aanvankelijk het spoor van het Klompenpad en gaan dan door de bijna lege velden. Wat een ruimte ligt er voor ons. De zon beschijnt ons en de velden van achteren. Rechts ligt de eendenkooi en we zien een huisje van de eendenkooiwachter. We zijn op weg naar de auto, maar we nemen een ruime bocht. Bijna aan het einde van de uitgestrektheid zien we twee borden die hun rug naar ons toe hebben gekeerd. Op de achterzijde staat niets. Op de voorzijde wel wat. Op het pad slaan wij linksaf, aan de rechterzijde zien wij wandelaars die al van hun aanwezigheid blijk gaven op de Hoeven. Zo wordt het warempel nog druk. Aan de overkant van een open veld zien we tegen de bosrand een hoogzit. In het jachtseizoen zijn de knallen van geweren tot in Culemborg te horen. Een wolf doet zijn werk toch een stuk rustiger. We volgen een kapot gereden spoor langs een water. Even verderop staat een trekken met drie mensen die druk bezig zijn met hun telefoon. Wij volgen het spoor van het Klompenpad. Langs het pad lijken de resten van een smal spoor te liggen. Waar diende dit voor? In het veld daarachter zijn veel boompjes of struiken net aangepoot. Verderop is de kaalslag te zien van de bomenbrigade. Heel veel bomen zijn verdwenen. Nog staande bomen lijken een levenloze kijk op het leven te hebben. Op een brug door het gehavende bos spreken twee wandelende dames ons aan. Zij hebben ons eerder ontmoet vandaag. Mijn geheugen schiet te kort. Zij lopen het Klompenpad en verwachten dat zij ons niet voor een derde keer zullen zien. Veel hartelijker kan het niet. Langzamerhand rukken wij op naar de horecakern van het landgoed. Over de Koeysteeg komen we op de Notenlaan. Een man neemt foto’s van een BMW2002 (met blauwe kentekenplaten) die midden op de laan staat. We zijn daar net achterop gereden door een jubelende vrouw op de fiets. De man naast haar stopt bij mij om geen brokken te maken bij de auto. Hij is 85 jaar en heeft zijn hele leven in Beesd gewoond. Verder krijg ik een resumé van zijn leven. De vrouw die even verderop is gestopt is in gesprek met Henk, mijn wandelmaat. Zij blijkt ook een ingezete van Beesd te zijn, die daar haar hele leven heeft gewoond. Dat wil zeggen op een 3.5 jaar na toen zij met het gezin van de toenmalige baron mee ging naar Rotterdam om voor de kinderen te zorgen. De liefde voor Feyenoord is altijd gebleven. Het landgoed is haar achtertuin. Meneer op de fiets en de jubelende vrouw op de fiets hebben enige tijd geleden de koppen bij elkaar gestoken en wonen nu onder één dak.

We besluiten onze wandeling op het terras van de Stapelbakker. We drinken een boerenmelk en een karnemelk (geen boerenkarnemelk!). Alles op het landgoed is biologisch, dus dit zal ook biologisch zijn. We genieten in de ondergaande zon na van onze wandeling.

Naschrift:

Op de ochtend van 27 maart 2025 is de Leidsche Hoeven helaas in vlammen opgegaan. Er zijn gelukkig geen persoonlijke ongelukken gebeurd.