Heuvelrughike, etappe 1

Het is een frisse morgen.
In de deuropening van een kartcentrum staat een vrouw.
Ook voor haar is het een frisse morgen, die enigszins wordt opgewarmd door de sigaret die zij in haar hand houdt. De rook verdwijnt langzaam in de ochtendgeuren.
Nog even en ik sta aan de haven van Huizen. De aanlooproute vanaf de bushalte gaat door bedrijvig gebied. In de haven liggen twee cruiseboten. Het gebied aan de haven is overgenomen door een hotelketen. De gebouwen zijn terecht gekomen in erfgoed en in een historiserende nieuwbouw, schat ik in. Zelfs in de uit de 19e eeuw stammende kalkovens kan verbleven worden. Op deze dag en op deze tijd heerst er toeristische rust. Wanneer ik terloops een roodwitt lint passeer zie ik een schilder bezig met een raam op de eerste verdieping. Om de hoek maken twee vrouwen zich uit de voeten en snellen met hun karretje volgeladen naar de afvalcontainers. Scherven brengen geluk, wanneer een stapeltje eetbordjes aan diggelen valt op de stoep. Opgeruimd staat netjes. De tocht gaat verder langs de kalkovens, die als tekens in de tijd omhoog wijzen. Ik stuit op een NGK smederij waar ik een workshop zou kunnen volgen. De warmte zou me goed bevallen.

Het wordt tijd om de bebouwde kom te verlaten. Langs een camperplaats (met twee campers) gaan ik het groen in. Bospaden met af en toe een blik op de voormalige Zuiderzee. Het is hier een Natura2000 gebied, waar ik niet de enige wandelaar ben. Wanneer ik een man met hond passeer wenst hij mij een goede wandeling. Hijzelf heeft ooit het Pieterpad gewandeld, maar met zijn nieuwe knie ziet hij lange wandelingen niet meer zitten. Nu maakt hij zijn dagelijkse ommetje met de hond. Ik kom over twee hoogten in het landschap. De eerste hoogte is de Aalberg (die op de top 9 meter boven NAP ligt), dan volgt al spoedig de Eukenberg, die tot grote hoogte stijgt. Er zijn uitgestrekte treden aangelegd en voor de wankelen onder ons zijn er zelfs leuningen. Hoe hoog moet het hier wel niet zijn? Bovenaan sta ik op 14 meter boven NAP. De Utrechtse Heuvelrug laat zich voelen en merken. De kop is er af. En dan te bedenken dat dit een kunstmatige heuvel is, die diende als vuurberg en bakenberg voor de scheepvaart op de woeste wateren van de Zuiderzee. Het is opvallend hoeveel verlatenheid en uitgestrektheid te vinden is in deze Gooise buurt. Ik kom over de Limitische heide, de Nieuw Bussemerheide, een flink heidegebied bij Bikbergen. Vervolgens ligt daar de Tafelbergheide. Ook weer een uitgestrekt heidegebied. De zon schijnt uitbundig en doet de kilte verdwijnen. Een wandelaarster zit op een bankje met haar rugzak en thermoskan. De mobiel ligt aan de oplader. Het is duidelijk dat zij geen rondje om de Tafelberg loopt.

Op het terrein van dit heidegebied liggen meerdere leemkuilen. Hier werd in vroegere tijden lustig gegraven om bouwmaterialen voor huis en haard te verkrijgen. Nu staan er hekken omheen om deze kleine gebieden te beschermen tegen al te nijvere natuurliefhebbers. Er is een bijzondere vegetatie te bewonderen door diegene die er verstand van heeft. Zo groeit hier bijvoorbeeld het duizendguldenkruid (tegenwoordig ook wel genoemd 500eurokruid). Het spoor gaat verder naar de rand van het terrein waar de Tafelberg staat. Weer een hoogtepunt op mijn tocht. Er is een keurig nette trap gemaakt van cortenstaal om de top te kunnen bereiken. Het lukt mij die top van 39.2 meter boven NAP te bereiken. oorspronkelijk lag hier op de stuwwal al een bergje, maar daar hebben noeste werkers een schepje boven op gedaan om een nog mooier uitzicht te krijgen. En mooi is het uitzicht zeker. Op meerdere plaatsen op de top is aangeven in welke richting wij dichtbij gelegen plaatsen kunnen vinden en op welke afstand. Ook het grotere broertje in Zuid-Afrika is opgenomen in het tegelwerk. De afstand wordt er bij vermeld. Bijna 10.000 kilometer. Of dit een gerekend is met een rechte lijn of via een wandelroute weet ik niet. Ik ga van hier verder over de Blaricummerheide (heeft hier elk dorp een eigen heide?) waar een schaapskooi is met een wolfwerende omheining. Volgens de bijgaande tekst zijn er nog geen wolven gesignaleerd, maar een slimme herder kijkt verder.
.
Op de onverharde Prinses Julianalaan kom ik een platte boomstronk tegen en een naastgelegen boomstam. De platte boomstronk is mij net te klein en te hoog, dus kies ik voor de boomstronk waar ik mij installeer op mijn opvouwbaar blauwe kussentje. Geen kou en nattigheid kan mij zo zittend verontrusten. Ik drink wat en eet een banaan en een mandarijn. Dan zie ik de wandelaarster die op het bankje in de zon zat. Zij komt snel naderbij met behulp van twee wandelstokken. Zij pauzeert even bij mijn stamzetel en wij raken aan de praat. Zij loopt ook de Heuvelrughike en loopt haar eerste etappe. We praten over regen en zonneschijn en de afstand en andere overwegingen. Zij gaat verder en wanneer zij mij haar rug toekeert zie ik dat aan haar rugzak een Jakobsschelp hangt. Heeft zij een Camino gelopen?
Mijn rustplaats is vlak voor de imposante natuurbrug Laarderhoogt. Negen jaar geleden is deze 700 meter lange brug geopend Wanneer ik op deze brug loop lijkt deze niet op een brug. Er zijn meerdere lengtestroken op deze natuurbrug waar elk dier, elk mens, elk insect, elk amfibie zijn eigen overstreekstrook heeft. Zo land ik uiteindelijk op de Westerheide, ook weer een groot heidegebied en ook hier weer veel wandelaars. Over de Doodweg die uiteindelijk uitkomt op een begraafplaats ware het niet dat er een druke weg die rechte lijn afkapt loop ik naar de grens van het gebied. Vlak voor een onderdoorgang onder de N525 kom ik de wandeldende dame weer tegen. We gaan gezamenlijk de tunnel door. Zij heeft inderdaad een Camino gelopen en wel van het Portugese Porto naar het Spaanse Santiago. In veertien dagen tijds liep zij langs de wat vlakkere kustroute. Petje af. We nemen afscheid en ik loop door de bossen en over de Zuiderheide en dan weer door de bossen. Over de Oude Postweg, dan door veel struikgewas en langs een afgerasterd terrein waar schapen grazen. Ik nader de A27 en plots loop ik achter een groepje ouderen aan. Ik ben vlak bij mijj bushalte, maar die kan ik niet zo gauw vinden. Het groepje ouderen loopt de weg naar het crematorium op. Mijn routekaart loopt achter bij de werkelijkheid. Dan zie ik de beide bushaltes. De bus naar Hilversum heb ik net misgelopen. Ik kan rustig naar de juiste plek lopen en wachten.

Huizen naar Hilversum
Heuvelrughike, etappe 1

Uit het boek:
Marianne Wildenberg – Heuvelrughike. Wandelen door uniek stuwwallenlandschap
uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig, augustus 2022

Deze wandelgids met naast de routekaarten en de routebeschrijving veel extra informatie over het gebied kun je HIER bestellen.