Trage Tocht Treekerduinen

Op het moment dat ik mijn linker wandelschoen aantrek, zie ik twee vrouwen uit het bos komen.
Eén vrouw duwt een kinderzitje op wielen vooruit.
De beide dames zijn in druk gesprek.
Zijn het twee vriendinnen?
Zijn het moeder en dochter?
Is het een therapeute die wandelend praat met een moeder die opvoedingsvragen heeft?

Ik ga verder met mijn rechter wandelschoen, slinger mijn rugzak om, zet Relive aan en ga op pad. Langs een veld met grafheuvels wandel ik bij een wegvallende duisternis naar het Kelderbosch. Op mijn kaart staat deze naam over een heideveld gedrukt. Het kan gebeuren. Een Kelderbosch is wel een deeloplossing voor het tekort an bos dat wij hebben n ons land. Boven op een dergelijk bos kun je een BeganeGrondbosch plaatsen en daar weer bovenop een EersteVerdiepingbosch. Midden op de hei staat een ouderwetse wegwijzer. die mij de weg naar Amersfoort en naar Wijk bij Duurstede wijst. Ik sta blijkbaar op de Wijkerweg. Ik kies een andere weg en ga naar de Treekerduinen. Nu ben ik niet voor het eerst op landgoed Den Treek Henschoten, maar ik ben tot nu niet bewust geweest van Treekerduinen. In de buurt van Soest zijn Korte en Lange Duinen. Er wordt wat zand gestoven in ons land, met name in de provincie Utrecht. Langs een 8-sprong kom ik bij de Viesteeg, die ik oversteek. Ik ga rechts van Langeveen verder. Het Veen is een wijdse plas geworden. De enorme regenval is goed merkbaar op mijn tocht. Dan de Ringheuvel, een ring van stuifzandheuvels, langs het ’t Waswater, waar vermoedelijk in aloude tijden schapen werden gewassen. Ik zie geen schaap. Aan de noordkant van ’t Waswater houd ik een sanitaire stop (een onderwerp waar weinig aandacht voor is in de wandelliteratuur) en trek vervolgens mijn regenbroek aan. Bij het uitgebreide Vogelwater zie ik geen vogel. Verder langs het Hazenwater. Aan boeiende namen geen gebrek op dit uitgebreide particuliere landgoed van familie De Beaufort.

De familie De Beaufort heeft in haar lange geschiedenis op de Utrechtse Heuvelrug veel grote huizen gebouwd waar leden van de familie zich konden terugtrekken in de beschaving. Eén van de grote woningen op dit landgoed is die van Schutterhoef, dat vanuit mijn perspectief achter een vijver ligt. Even verderop passeer ik Klein Schutterhoef dat een zeer houten en kunstzinnige en ambachtelijke indruk maakt op mij. Voor het eerst kom ik zo dicht bij dit huis. De grote villa Schutterhoef heb ik vaak vanaf de doorgaande weg gezien. Via allerlei bochten en waterplassen kom ik bij de Buurtweg, die ik oversteek. Dan heb ik er 9 kilometer wandelen op zitten. Nu een pad naar rechts, maar ik zie geen pad. Ik zie een kleine binnenzee. Een mogelijkheid om met droge sokken hier mijn weg te vervolgen vind ik niet. Dan maar een ommetje maken

Even verderop is het weer raak. Een kleine binnenzee en ik maak wederom een omtrekkende beweging. Het is even zoeken om terug te komen op een begaanbaar pad. De lange Houtlaan is een modderpad geworden. Twee bosbikers met modder op de rug passeren mij. Vlak voor het grote huis van Den Treek sla ik rechtsaf. Een ouder echtpaar loopt voor mij uit. Inhalen is er niet bij want mijn pad gaat al vrij snel naar links en over smalle en bij tijden moeilijk zichtbare paden ga ik verder. Een kleine zandverstuiving komt op mijn weg en ik ben bij het Hazencasino. Wat moet ik daar nu van denken? Een kring hazen op de zandverstuiving en één haas verheft zijn stem en zegt: Rien ne va plus? Ik kom terug bij de Treekerduinen. Een vrouw in uniformachtige kleding komt mij tegemoet gelopen. Een boswachteres? Dichterbij gekomen merk ik dat haar kleding er toch iets anders uit ziet. Op het kruispunt waar ik na 2 kilometer was ga ik naar het zuiden en dan … Wat ligt daar midden op het pad? Zou het echt waar zijn? Ik buk en pak het op en draai het om. Er ontploft niets, schiet het door mij heen. Het is een zwarte afstandbediening voor de tv (er is beeld van!). Midden op het pad. Ik leg het apparaat in de berm. En loop verder. Een vrouw in uniformachtige kleding met een hond aan een lange lijn komt mij tegemoet.
Mevrouw, bent u iets verloren? Een afstandsbediening?
Nee, ik denk niet dat ik dat verloren ben.
Zij antwoord met alle serieusheid in haar, terwijl haar hond verder snuffelt in de berm, de andere berm dan die van het apparaat.
Onze wegen gaan uiteen na deze korte ontmoeting.
Door het Kelderbosch ga ik naar het Treekerpunt. Dit punt is een kleine verhoging in het landschap, de ronde verhoging is aan de top omgeven door een houten hek, om neerstorting in de kelder te voorkomen. Twee ruime banken staan opgesteld om het spektakel van nabij mee te kunnen maken.
Dichtbij de parkeerplaatsen zie ik beweging van meerdere wandelaars. De zon schijnt inmiddels uitbundig.
Op de parkeerplaats staat een voertuig, met teksten als speurhond.nl en praktijkspeuren.nl.
Ik trek mijn wandelschoenen uit en mijn regenbroek.

Leusden – Trage Tocht Treekerduinen – 15 kilometer