Wildwandeling – De Laak

Aan de ene kant van de smalle doodlopende asfaltweg ligt een groene zee van huisjes in allerlei formaten, verdeeld over meerdere kleine parkjes. Aan de andere kant van dezelfde weg begint mijn wandeling bij een ANWB paddenstoel en een klaphek. Ik struikel bijna over Rob Trip en wij groeten elkaar zonder nieuwswaarde. Mijn wandeling kan beginnen door het Speulder- en Sprielderbosch, één van de beroemdste bossen van de Veluwe. Hier vind de oplettende bosganger dansende bomen, dat wil zeggen bomen die niet recht omhoog groeien maar die door de jaren heen de gelegenheid hebben gekregen om hun eigen weg te zoeken boven de bosgrond. Zo geven deze bomen de suggestie dat zij dansen, een Veluwse klompendans zal het zijn. Het komt wat houterig over. Geen vurige tango in deze droge bossen. Ik zal de juiste passen zetten op de rand van het randduin. Dansen op de rand van de vulkaan.
Ik ben niet de enige in deze bossen, niet vreemd met zoveel huisjes in een groene zee om de hoek. Maar toch, hoe verder ik verwijderd raak van de paddenstoel en het hek, hoe rustiger het wordt. Na een korte wandeling op de Putterweg, die uitkomt op een hoek van een bungalowpark en bij een groepje mensen, ga ik de Laak op. Een bordje wijst mij er ook op. Een Laak kan verwijzen naar een beek of naar een gegraven waterloop. In het verleden vormde zo’n Laak de grens tussen twee verschillende marken. Laak kan ook verwijzen naar gezamenlijke wilde gronden. Tussen Nijkerk en Amersfoort stroomt ook een Laak. Even van de Laak af is een wildscherm, een paar meter voor het scherm wordt op een bordje een korte handeleiding ‘Staan bij een Scherm’ gegeven. Het advies is om jouw telefoon even stil te zetten of te fluisteren of tegen de wind in te lopen. Nog meer adviezen om wild te kijken volgen. Al deze adviezen tegelijk opvolgen mag uiteraard ook. Ik besluit om niet mijzelf toe te fluisteren, maar dit heeft geen enkel effect. Er is geen wild dier te zien.

Ik ga dieper het dansende en hiphoppende bos in. Bomen waaien suggestief met de wind mee. Op een complex verkeersknooppunt raadpleeg ik zowel de routekaart als de routebeschrijving. Er loopt hier van alles door elkaar en langs elkaar heen. Hoe bewaart een jongeling zijn pad? Het blijkt zowaar dat ik goed loop. Nu ben ik op de Peppelseweg. Hier zouden dus populieren dienen te staan. Gewoon in dit dansende bos. Ik ga rechtsaf en linksaf en over een beukenlaan. 30 meter voor een viersprong moet ik linksaf. Wat doe ik nu? Eerst doorlopen tot de viersprong en dan dertig meter teruglopen om zeker van mijn zaak te zijn? Of kan ik in één oogopslag zowel de contouren van een viersprong en een slingerend paadje linksaf zien? Het laatste lukt mij, scheelt toch 60 meter wandelen. Het pad blijkt ook verderop nog steeds te slingeren. Het is wel goed opletten bij elke slinger. Gaat de slinger naar rechts? Gaat de slinger naar links? Ik blijkt goed te slingeren. Dan kom ik bij een Thujabos. Een bos met thuja, dat is een altijdgroene boom, ook wel genoemd een levensboom. Deze bomen kunnen wel 60 meter recht omhoog gaan. De bast van de boom is roodbruin. Onder de bomen in dit bosje groeit niet veel. Dat maakt het lastig om de juiste weg te vinden. Dankzij mijn jarenlange bosdwaalervaring kom ik uiteindelijk goed uit het thujabos.

Dan volgt een mooi gedeelte op hoogte. Ik ga over de kruin van het lange randduin. Deze wal is door menskracht hier neergelegd. Om te voorkomen dat het stuifzand verder op zou rukken is deze wal aangelegd. Ik groet een echtpaar voor de tweede maal. Wij lopen elk een tegenovergesteld rondje, lijkt het wel. Omgevallen bomen versperren soms het wankele pad. Zwammen hebben zich vastgeklampt aan ten dode opgeschreven stammen. Het pad gaat golvend over het duin, zo komt de zee dichtbij. Een zee van vijftig tinten groen.
Zo kom ik terug bij paddenstoel en hek.
Een mooie wandeling zit er op.

Pieter & Coby Metz – Wildwandelingen op de Veluwe – Wandeling 26 De Laak –
5 kilometer