Nationaal Park Veluwezoom

Links van mij is een klein caravanparkje, waar niet alleen caravans, van het oude soort, staan, maar ook bouwsels die het midden houden tussen een tiny house en een gekantelde tobbe.
Aan mijn rechterhand staat een paal met een bord met de mededeling dat het ruiterpad is afgesloten vanwege de zonering van dit gebied. Ieder netjes in zijn eigen zone blijven en meer ruimte voor de dieren en de bloemen en plantjes en bomen. Mijn wandelpad zal vanmorgen niet belemmerd worden door een zonering. Eerder moet ik goed uitkijken voor allerhande fietsers, van elektriek tot mountain-achtig, op mijn pad.

Tegenover het rijtje caravans ga ik een smal steil pad op. Het pad gaat rond een soort weiland en dan gaat het verder naar de grote stille heide. Het Herikhuizerveld heet het hier. Het zou kunnen dat het gedeelte waar ik loop De Hangmat heet. Een naam die mijn fantasie in werking zet. Zou hier tussen de lage heuvels een hangmat hebben gehangen? Is dit een hangplek voor ouderen? Rechts van mij is een punt dat 82.2 meter boven NAP uitsteekt. In de noordoostelijke hoek van de heide is een trap aangelegd om de wandelaar tot grote hoogte te brengen. Aan het einde van de lange trap (ik heb hetb aantal treden niet geteld) staat Koepel de Kaap. Iedere keer dat ik hier langskom is de Koepel gesloten. De deur is dicht. De luiken zijn dicht. Er is geen versnapering. Volgens een bericht op internet zou de Koepel nu open dienen te zijn, maar niets is minder waar. Het zou maar zo kunnen dat de concurrentie met de eetgelegenheid op de nabijgelegen Posbank de nekslag heeft gegeven aan de Koepel. Gelukkig is het uitzicht wel open en kan ik ver over de IJssel kijken. Ik loop langs de Beekhuizenseweg en op een kruising van wegen ga ik naar het noorden, waar ik in aanraking kom met mountainbikeroutes, die zich graag bedienen van engelstalige termen. Vlak voor de voormalige jachtopzienerswoning De Haverkist sla ik af naar links oftewel verder naar het noorden. Een smal stijgend pad tussen bomen brengt mij bij de Carolinahoeve. Dit is zo’n plek waar je ineens meer mensen ziet, zittend en onderweg. Hoe zou dat nu komen? Mijn weg slingert verder door de bossen, over de Lange Juffer, om Louisakamp heen, over de Prins Willemberg waar een ronde bank staat waar bij mijn verschijnen snel twee vrouwen de benen nemen. Om mij heen zie ik lange lanen naar beneden gaan. Niet alleen hier de lange lanen, maar op meer plaatsen onderweg heb ik deze lanen kunnen bewonderen. Als potloodstrepen in een rechte lijnen in het landschap. Ik volg de Buitenallee tot aan Krobsloo, daar ga ik rechtsaf de Middachter Bossen in.

Na ruim een kilometer op deze Oude Arnhemseweg zoek ik een geschikte boomstaan (omgevallen, let wel!) waar ik op kan zitten voor een brood- en waterpauze. Een jongeman fietst voorbij. Een man en een vrouw wandelen voorbij. Verder gewoon rust. De stilte van het bos klinkt. Bij de Lappendeken is een parkeerplaats. Plots lopen hier mensen. Twee oudere mannen zeggen tegen elkaar dat zij naar knooppunt 11 willen wandelen. Ik ga eerst naar nummer 4 ren dan naar 11. Er is ruimte genoeg. Bij knooppunt 11 zitten wij in de buurt van de Rouwenberg. Aan één van de voeten van Rouwenberg ligt een houten brug over de Holleweg. De brug werd in 1985 geplaatst. Niet alleen te voet, maar ook te fiets kun je over deze brug. Na de brug ga ik even de fout in. Ik volg een pad, ga door een hek, dan keer ik om en ontmoet nu drie mountainbikers die aan een fiets sleutelen. Ik moet een smal pad boven de Holleweg langs. Hier is weer een gebied van stijgen en dalen over smalle paden. Bij de Valkkenbergerwreg ga ik de Schietberg over. Gelukkig wordt er niet geschoten. Dan een paarb mter over de Schietbergseweg naar beneden, rechtsaf en weer de Schietbergseweg op. Dan komt het Bezoekerscentrum van het Nationaal Park dichtbij. Ik heb een mooie heuvelachtige wandeling achter de rug.

Nationaal Park Veluwezoom – 15 kilometer (uit: ROOTS Wandelgids – De mooiste Boswandelingen van Nederland – uitgeverij Fontaine, 2023 5e druk; wandeling 12)