Wandelen door de Gelderse Vallei 4: Renswoude naar Woudenberg

Het Openbaar Vervoer heeft zijn werk gedaan. Met één overstap kom ik aan bij halte Kerkstraat in Renswoude. Vlakbij de bushalte staat een woning in de unieke stijl van Renswoude, een woning die oorspronkelijk hoorde bij het kasteel. De muurankers spellen het jaartal 1685. Het is één van de oudste woningen in het dorp Renswoude, één met een geschiedenis van vallen en opstaan. Met een paar passen kom ik op het Kerkpad. Over dit pad gingen de bewoners van kasteel Renswoude naar de fameuze Koepelkerk in het dorp. Het Kerkpad, met veel bomen, kent drie paden. In het midden het breedste pad en daarnaast links en rechts smallere paden. Over de brede weg gingen de bewoners van het kasteel en hun gasten naar de kerk. Links en rechts op de smalle wegen ging het gewone volk ter kerke. Dit laat ook zien waarom de ingang van de kerk niet aan de straatkant is, maar aan de kant van het kasteel.Iedere zondag worden hier twee erediensten gehouden. Van het Kerkpad ga ik over naar de Kerkstraat. En binnen korte tijd ben ik in het buitengebied van het dorp. Ik passeer een grote boerderij van een maatschap met zeer sterke Gelderse Vallei namen: Vlastuin en Lambalgen. Aan de rand van hun bedrijf staat een klein monument ter nagedachtenis aan de gevallenen bij de neerstorting van een Engelse bommenwerper in de nacht van 22/23 juni 1943. Het vliegtuig stortte neer op de boerderij van Vlastuin. De boerderij (1638-1943) ging in vlammen op. Alle zeven bemanningsleden kwamen om. Jongens in de leeftijd van 19-24 jaar. Geen van de boerderijbewoners kwam om. Ik steek de Munnikenbeek over en kom op een boomrijk traject.

Naast het pad in de houtwal ontwaar ik een schaapskooi, maar geen schaap. Wanneer hier voor het eerst een schaapskooi stond is onbekend. Dat het in de negentiende eeuw moet zijn geweest is nogal ruim bemeten. Met de ontginning van de heidevelden in de buurt ging het ook achteruit met de schapen. De kooi werd prooi van verval en, gelukkig, kwam er een nieuwe kans in 1999 toen de kooi werd gerestaureerd. Nu ziet het er mooi uit, maar wel zonder schapen. Dan volgt een lang gedeelte over een asfaltweg. De naam van de weg doet iets anders vermoeden: Oude Holleweg. Niet het leukste deel van de route. Een brommerrijder schiet op hoge snelheid bijna uit de bocht. Verderop rijden drie auto’s achter elkaar op snelheid. Een man op een fiets groet mij terwijl hij een erf oprijdt. ‘Het is hier wel druk’, groet ik terug. ‘Het lijkt de A12 wel.’, zegt de fietsende man. Kort daarop krijg ik het heen-en-weer, want de route gaat over de Groeperkade naar het Werk aan de Engelaar (en terug), een deel van een verdedigingslinie. Ik kom tot aan de Lunterse Beek. Wat wil een mens nog meer?! Hier geen brommers en auto’s. Hier gaat slechts een tegemoetkomende en wandelende vrouw. Wanneer ik de Oude Holleweg oversteek ga ik vervolgens langs een mechanisatiebedrijf en vervolg mijn weg over de Kade. Wanneer ik over de Groeperweg loop kom ik op het terrein van de Utrechtse Heuvelrug, zo althans onderwijst een bord langs de weg mij. De Geldserse Vallei grenst in het westen aan de Utrechtse Heuvelrug. De Groeperweg is dan al overgegaan in de Heuvelsesteeg. Een breed fietspad (De Groep) gaat tussen de akkers door naar het noorden. Het aantal fietsers gaat hier plots omhoog. Bij een melkveebedrijf kan ik even pauze nemen. Er staan hier drie picknickbanken, er is een speeltuintje voor de kleintjes. Daarnaast zijn er zelfs meerdere apparaten voor zelfbediening (milkshake, softijs en nog meer). Zes dagen in de week is het allemaal beschikbaar. Na mijn pauze ga ik weer op stap.

Mijn pad komt uit bij het Valleikanaal en gaat aan de westelijke oever over de Grebbelinie (inclusief kazematten). Een stevige man in een rode korte broek, een zwart T-shirt en zijn armen bedekt met tatoeages loopt voor mij. Links ligt Groot Lambalgen, waar hééél lang geleden een voorvader van mij woonde. Ik doe het nu met het uitzicht op een voormalige laan. Bij de eerste brug gaat de man aan de andere oever wandelen. Bij Hoeve De Beek verlaat de route de Grebbelinie. Als de route hier iets verder was gegaan dan zijn daar loopgraven te belopen en is er een pad naar de Hoeve. Dan is er ook tiojd voor een bezoek aan het Museum Grebbelinie, maar niet op maandag. Na de natuurlijke ondergrond van de Grebbelinie is het nu weer de beurt aan asfalt. Op de Brinkkanterweg passeer ik een spoorlijn, dat wil zeggen: het spoor ligt er niet meer, maar in het landschap is het traject wel te herkennen. Ook staat Spoorhuis nummer 9 er goed bij! Net wanneer ik de Runnelaarseweg opga ontmoet ik een groot gezelschap geiten, links en rechts van de weg. Er is ook een uitgebreide winkel waar je vele producten kunt kopen. Elk product zit in een vakje achter glas. Kaas uit de muur. Vruchtensap uit de muur. En zo voorts. Van de Rumelaarseweg ga ik de Monnickendijk op. Dit fietspad is een herwaardering van een oude dijk. Nu ga je een houtwal door. De weg gaat van de ene gemeente naar de andere gemeente. Onderweg kijk ik op de planning voor de terugreis. De bus 82 zal ik kunnen halen. Wanneer ik op de Woudenbergseweg aankom zie ik aan de overkant van de weg een bushalte, maar de halteinformatie is gehuld in een allesverhullende plastic zak. Dat is geen gunstig teken. Op zoek naar de bushalte aan mijn kant laat een fietser mij in de steek. De man heeft geen idee. Dan wijst hij op een man die van het terrein van Van der Burg Trucks aan komt lopen met een kentekenplaat in zijn hand. Hij weet dat er geen bussen gaan want er wordt gewerkt aan de spoorwegovergang verder naar het zuiden. Dat heeft de app-9292 mij niet verteld. Ik besluit om naar Woudenberg te wandelen. Bij bushalte Laanzicht wacht ik op de dingen die staan te gebeuren.

Pieter & Coby Metz
Wandelen door de Gelderse Vallei
etappe 4
Bushalte Kerkstraat Renswoude naar bushalte Laanzicht Woudenberg
17 kilometer

of bestel bij Gegarandeerd Onregelmatig (klik hier), waar je de gids ook kunt inzien.

klik hieronder voor de bewegende beelden:
https://www.relive.com/view/vxOQ5Nx3Y2O