Trage Tochten Kwintelooyen

Wanneer ik aankom bij het parkeerterrein van Kwintelooyen zie ik enkele auto’s staan. Op het moment dat ik klaar ben om mijn tocht te aanvaarden, zie ik steeds meer auto’s aan komen rijden. De auto’s worden geparkeerd bij de centrale cirkel en kinderen, kleine kinderen, stromen naar buiten. De mistige stilte wordt ruw verbroken door gillende meisjes en schreeuwende jochies. Zij mogen even naar buiten onder leiding van volwassenen. Hier kunnen zij zich uitleven, als het mag. Rennen, dollen, alle energie er uit  en er zit veel energie in die kleine kinderen.

Buiten gehoorsafstand van de losgelaten kinderen zie ik in de verte een kudde schapen, die niet is losgelaten. De kudde zit achter een tijdelijk hekje en kan daar de nacht door brengen en grazen en slapen en cillen in de frisse ochtend. Ik ontwaar een veerooster. Schapen en Schotse hooglanders (waarop ik wordt geattendeerd door een bordje), zullen zich niet laten weerhouden door een slecht onderhouden veerooster. Zij kunnen hier zandlopers zijn en naar de overkant komen. Ik vind het wel een aardige gedachte: Schotse Hooglanders die zich een weg banen door het parkeerterrein. Beste parkeerders: houd afstand!

Aan het begin van deze steile beklimming staat een bordje met de tekst “Dikkenberg”. Ik neem aan dat ik nu deze obesitasberg ga beklimmen. Op mijn topografische kaart kom ik de naam niet tegen. (Wat blijkt mij later? Het is een verwijzing naar het landgoed Dikkenberg ). Hoe het ook zij, het is in ieder geval een mooie wandeling naar boven.

 

 

 

Een wandeling met mooie uitzichten, zelfs met deze mistige flarden. Bijna bovenaan is nog een fraai wandelbankje neergezet bezijden de trap, zodat de opgaande en de afgaande man/vrouw, niet gestoord wordt door een eenzame wandelaar die overpeinst op een bankje.

 

 

Ik zal op mijn tocht merken dat ik van het ene bijzondere gebied naar het andere loop, van het ene landgoed naar het andere bos en dan weer een heide of een plantage. Er is voor elk wat wils. Na de Dikkenberg kom ik langs (niet ‘in’) Het Schupse Bos, een perceel van ongeveer 10 hectare. Ik zit hier inmiddels op 35 meter boven NAP. Het gebied is onderdeel van het landgoed Prattenburg. Aan de rand van het bos is een oorlogsmonument geplaatst.

Ik zwerf verder door de bossen en zak steeds verder af naar het zuiden. Op de rand van de bossen kom ik op het heidegebied van Remmerden. Na enkele tientallem meters te jhhebben gelopen, zie ik iets aan mijn linkerhaned, onder de boom. Het is een hert, met een mooi gewei. Ik heb geen verrekijker bij mij en mijn kleine camera heeft slechts beperkte mogelijkheden. Het dier blijft stil liggen, heel stil. Mijn voorvaderen (althans een deel van het grote gezelschap) waren jagers op de Veluwe, maar ik vind kijken ook mooi.

Ik verlaat het heidegebied aan de zuidkant en kom op het terrein van de Plantage Willem III (door mijn aanwezigheid is het gebied even Willem IV), een voormalig plantage van tabak. Nu lopen er Galloways. Ik manoevreer voorzichtig tussen het beestenspul door. Eén van de grotere dieren maakt flink geluid.

 

Ik loop rustig, de Galloways omzeilend, verder en ga weer in noordelijke richting, wanneer ik bijna bij Zwijnsbergen ben. Via een paar percelen bos kom ik weer bij de Remmerdense Heide, nu aan de oostelijke zijde. Hier is flink wat beweging op de grens van de heide en een rustgebied. Weinig rust bij deze herten. Zij lopen heen en weer, groot en klein, met en zonder gewei. Bij een kleine poel kijken we elkaar rustig aan. Wanneer ik verder naar het noorden loop kruisen drie herten mijn pad en gaan naar de heide.

In de buurt van Remmerden heeft nog niet elke boer de maiïs van zijn land gehaald. Het levert wel een leuk doorkijkje op.

 

 

 

 

Vanuit het bouwland gaat de weg weer door de bossen, ditmaal de stadsbossen van Rhenen en over het landgoed van Roghairsparren (het staat echt zo op de bordjes!). Op dit landgoed zijn meerdere grafheuvels te vinden, voor wie goed kijkt en goed zoekt. In deze bostocht moet ik uiteraard het Remmersteinse Bosch (140 hectaren en in particuliere handen) niet vergeten, ook een aardige verzameling bomen.

 

 

 

Voordat ik terug kom op de parkeerplaats passeer ik het heuvelachtige terrein van een crossbaan. Op dit moment wordt er niet gecrossd, zelfs niet door wandelaars. Bij de parkeerplaats zie ik dat de kinderen zijn vertrokken. Een enkeling beweegt zich te voet naar de bossen, al dan niet vergezeld van een hond.

Het is een prachtige verrassende tocht. Bossen en hei en bouwland. Dieren van allerlei soorten. Hoogteverschillen. Het is de moeite waard om hier nog eens te wandelen.  

Ik blijf na het wandelen wel achter met de vraag naar de juiste spelling van het recreatiegebied. Gaat het nu om Kwintelooijen of om Kwintelooyen? Beide spellingswijzen worden gebruikt.  Voer voor topografen.

Rob Wolfs en Ad Snelderwaard – Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug – uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig 2016 (wandeling nummer 14: 14 kilometer)

Voor meer informatie over deze gids en bestelmogelijkheid, klik hiernaast op Gegarandeerd Onregelmatig.