Trage Tocht Vleuten-Noord

Een wandeling net ten noorden van de stad Utrecht valt af.
In het poldergebied dat daar ligt zullen de paden wel drassig en modderig zijn.
We gaan de andere kant uit: naar Vleuten.
Daar ligt een wandeling aan de noordkant van het station. Een andere wandeling ligt aan de zuidkant. Beide wandelingen hebben hun beginput bij het station. Wij kiezen voor het noorden. Wanneer je snel en vluchtig op de kaart kijkt lijkt het net of de wandelingen door de bebouwing gaat. We zullen merken dat dat nauwelijks het geval is. Kaartlezen blijft een kunst, die je met gepaste aandacht moet beheersen.

Voorzichtig lopen.
Uitkijken waar wij onze geschoeide voeten neerzetten. Er zijn gladde plekken, bevroren plasjes. Aan de noordkant van het station gaan wij in oostelijke richting. Zo komen wij langs de restanten van het oude Vleuten, bijvoorbeeld langs deze voormalige boerderij uit 1663. Vlak voor de Willibrordkerk steken wij de Vleutense Wetering over en gaan rechtsaf het plantsoen in. De gevormde kop van een poude man staat op een korte pilaar. Er onder staat zijn naam, die nauwelijks leesbaar is. Sic transit gloriae mundi. Wij volgen de Wetering die aan onze rechterhand stroomt. Via enkele drukken plekken komen wij in het Maximapark. Op de parkeerplaats die aan het park staat een man met een zestal (of zevental of ..) honden die keurig op een rijtje gaat zitten zodat de man een foto kan nemen. Stonden alle honden maar zo onder appel. Wanneer wij de Enghwetering zijn overgestoken zien wij dat er veel bevroren plassen. Een hond staat op een bevrorenplas met een geel balletje in zijn bek. We groeten de eigenaar van het beest, die onmiddelijk de gelegenheid tot menselijk contact aangrijpt om ons te vertellen dat deze bijzondere hond uit Spanje komt. De hond is nog maar een paar maanden in ons land en is druk bezig om zich in te honden in onze maatschappij. Of de hond gevlucht is of een kennishond is wordt ons niet duidelijk. Wij slingeren onze weg door gras, nat gras, bevroren grasen over paden. De wandelaar heeft hier alle ruimte en voorrang op ander verkeer. Aan de noordkant van het park (waar meerdere scyhoelen zijn, inclusief een hondenschool) gaan wij onder een drukke weg door, die getooid is met de fraaie naam Haarrijnse Rading. Zo komen wij bij de Haarrijnse plas. De plas heeft haar ontstaan te danken aan Leidsche Rijn, want dag na dag, jaar na jaar werd hier zand afgegraven voor de aanleg van Leidsche Rijn. Nu doet het dienst als recreatiegebied. Het is op een dag als vandaag niet goed te merken, maar het schijnt zo te zijn. Er is een verlaten strand, er zijn ondergelopen visvlonders, er is een wandelpad. Wij volgen het pad aan de zuidkant van de Plas, langs slootjes, door modder, langs vliegende vogels, reigers aan de slootkant. Dan steken wij de Maarsenseweg over. Een groet doek kondigt dat hier de Haarrijnse molen (inclusief horeca) wordt gebouwd. Plannen zijn er, materiaal is, Paul Groen trekt de kar. Wanneer wij de weg zijn overgestoken komen wij in Themaat, ook een gebied met sloten, modder, vliegende vogels. Maar dit gebied heeft iets dat het vorige gebied niet heeft, namelijk een observatiehut. Wij zijn wel toe aan enige observatie. We gaan de hut in, die helaas geen zitplaatsen heeft om te observeren. Wandellief gaat in de opening van de hut zitten en zit zo in het zonnetje. Ik zit binnen en dien op te letten dat ik niets laat vallen door het ijzeren rooster waar ik op zit.

Na de pauze in het zonnetje gaan wij verder en stuiten op een groep mannen die bezig is met het snoeien van bomen. Even verder is een kersenboomgaard. We komen aan het einde Themaat en treffen het landgoed Haarzuilens. Een lange rechte en smalle weg brengt ons naar het zuiden, althans in zuidelijke richting. Het erf van Hoeve Wielrevelt ligt er stilletjes bij, evenals het tegenovergelegen Oer, waar het in andere tijden heerlijk spelen moet zijn kinderen (en volwassen kinderen), Pa en ma op het terras van de Hoeve en de kinderen terug naar de Oertijd. Verder langs Geertje’s Hoeve, waar van alles is o.a. een boerderijwinkel, maar vandaag zit de zaak dicht. Zo kunnen wij geld besparen. Wij gaan over ene bekend pad want wij hebben eerder op landgoed Haarzuilens gewandeld. Op de Bochtdijk gaan wij onder een quasi-houten brug door, tegenover kasteel De Haar nemen wij plaats op één van de vier aanwezige bankjes. Een enkele fietser, wandelaar, hardloper komt langs. Het kasteel is open voor bezoekers, het uitzicht is ook toegankelijk. Zwanen zwemmen in de gracht rondom het kasteelterrein. Wanneer we terugwandelen gaan we op een smal pad tussen heggen door. Het is duidelijk dat het zonnetje mensen naar buiten heeft gebracht. Wandellief telt steeds meer wandelaars. We kruisen de Eikslaan en vlak voor de Joostenlaan dienen wij af te slaan, dwars door een heg. Dat doen wij maar niet. We wandelen door tot de Joostenlaan en even verder pakken we de route op, dit Kerkepad gaat tussen de velden door. Aan het einde van het rechte stuk hebben we mooi zicht op de Hamtoren, die particulier wordt bewoond door een bekende muzikant. We steken de Vleutensche Wetering over en blijven in het groene gebied, ditmaal langs het spoor, langs een kinderboerderij, een minibieb en dan lonkt het staion van Vleuten na onze zonnige en frisse wandeling.

Vleuten – Trage Tocht Vleuten-Noord – 11 kilometer