Ede : De Hoge Veluwe

Twee vouchers.
Al vele maanden heb ik twee vouchers binnen handbereik wanneer ik in mijn luie stoel zit.
Twee vouchers om gratis het Nationale Park De Hoge Veluwe binnen te gaan, te fiets of te voet.
Vandaag is het zover.
Wandellief en ik gaan de laatste wandeling uit het boekje over Wandelen rond Ede wandelen. Bijna twaalf kilometer door dit boeiende en unieke gebied, dat de laatste tijd weer in het nieuws was omdat een wolf zich een gratis toegang tot het park had verschaft en daar naar voedsel zocht. Het steenrijke echtpaar Kröller-Müller kocht in de eerste decennia van de vorige eeuw grond midden op de Veluwe en mevrouw wilde een zeer Groot Museum bouwen voor haar uitgebreide kunstverzameling. Van dat geplande museum staan een paar delen overeind, zoals de ingang naar het museumterrein en een lange muur, maar door de financiële crisis van de jaren dertig van de vorige eeuw waren de echtelieden gedwongen om hun bezit van de hand te doen. Nu is het allemaal in handen van een stichting. De beide echtelieden liggen begraven op een klein omheind terrein aan de voet van de Franse Berg (geen erkend kunstwerk). Aan diezelfde voet liggen ook de eerste en laatste restanten van het Grote Museum.

We nemen twee witte fietsen, die bijna allemaal standaard zijn uitgerust met een kinderzitje, en fietsen naar het museum dat er wel is. Het museumgebied kent een eigen omheinde enclave, hier kunnen de dieren uit het park niet komen, nou ja, misschien een eekhoorn wel. Een eekhoorn die belangstelling heeft voor monsieur Jacques en het werk van Vincent van Gogh.

Wij gaan op pad buiten de binnenste omheining, nadat wij onze fietsen hebben geparkeerd in een rek. De paden zijn rustig. De eerste zeven kilometer komen we op een zandpad een auto met chauffeur tegen, dat is alles. Daarna komen wij in de buurt van de Wildbaanweg en wordt het drukker, met auto’s een enkele fietser en een zeldzame wandelaar.

Wij zien onderweg wild noch tam. Af en toe fluit een vogel en zien we hoog in de lucht een prooizoeker (m/v). Het geluid van een helicopter klinkt ver achter de bomen. We komen door het JBB (Jeneverbessenbos), een opvallend onderdeel van het Park, want tot het roemruchte jaar 2015 viel dit niet binnen de omheining en was het vrij toegankelijk. Nu staan de jeneverbessen binnen de heining. Na bijna zes kilometer nemen wij een pauze aan de rand van een bos, met zicht op De Pollen en het Oud-Reemsterzand. Het bankje zit laag. Het is in de loop van de tijd steeds dichter bij het opstuivende zand gekomen. Het zelf gebakken brood en de zelf gezette thee smaken goed. De wind waait hoog boven ons. De zon schijnt met mildheid in ons gezicht.

Verderop lopen wij langs een asfaltweg. Aan de overzijde van het asfalt ligt het Pampelse Zand. Auto’s rijden ons tegemoet, twee fietsers komen ons ook tegemoet en later ons weer achter. De pijnlijke vraag: Waarom lopen wij hier langs een asfaltweg? wordt beantwoord wanneer wij aankomen bij een kunstwerk van Henry Moore (1898-1986). Op een bunkerachtige constructie staan Three upright motives , gemaakt door Henry zelf in de periode 1955-1956 en dan, om het af te maken, nog even in 1965. Achter deze drie oprechte motieven rijst een muur op, dit was onderdeel van het gewenste Grote Museum van mevrouw. Het ontwerp van het Museum dat er nooit zou komen was Henry van de Velde. In 1921, honderd jaar geleden, werd begonnen met de bouw. De muur die oprijst was bedoeld als een keermuur voor het terras. Nu lopen wij hier door het zand, ook een prachtig kunstwerk, maar er staat geen bordje bij. .
Een achteloze wandelaar en kunstkenner zou kunnen denken dat het hele Nationale Park een rustgebied is voor wild en tam. Er zijn speciaal aangewezen gebieden voor het wild om uit te rusten, buiten deze speciale gebieden, die zijn voorzien van bordjes, worden de dieren geacht druk bezig te zijn voor het publiek dat naar het Park komt. Bij opkomende vermoeidheid kan het wild zich terugtrekken in voor mensen ontoegankelijke gebieden.
In de buurt van het Museonder staan twee grote blokken steen langs het pad. Het is kunst, weliswaar zonder titel maar toch kunst. Het is van de hand van Ulrich Rückriem, die in 1938 geboren werd te Düsseldorf. 1988 is het jaar dat onze Ulrich geen titel kon vinden voor zijn kunstwerk. Hetzelfde jaar waarin wij onze zoon wel een naam gaven.
Nu wij dichter bij de horeca (wij herinner ons nog het oude gebouw, waar ik ooit een heidag had) en de musea zijn is het ook drukker op de weg. Het zijn voornamelijk fietsers. Het bekende echtpaar dat wij bij de ingang troffen, zien wij niet onder deze fietsers. Sommigen fietsers gaan moedig voorwaarts met een gekokerde kunstuitdrukking in één of andere hand. Wandelaars zijn verre in de minderheid. Dan stuiten wij op twee losstaande Heugemer Pony’s (2008 is het jaar van hun geboorte). Het is een werk van Tom Claassen, die in 1964 werd geboren in Heerlen. We doen nog een poging om één van de paarden te bestijgen, maar we weten niet of dit paard gebruikskunst is of kijkkunst. Nog even langs de quasi boerderij De Pampel en dan zijn we waar we begonnen.
De les van deze wandeling: hoe verder van de horeca, hoe rustiger.

Ede – De Hoge Veluwe – 11.5 kilometer