Dwars door Salland

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 2 uit deze wandelgids.

Wijhe ligt aan de spoorlijn van Deventer naar Zwolle. In de IJsselvallei en in Salland. Bij het station begint mijn wandeling die eerst over een fietspad/wandelpad langs spoor en bospark gaat. Het is de eerste keer dat ik een dergelijke netwerkwandeling maak. Van te voren heb ik de uitleg grondig doorgenomen, want ik wil alleen gebruik maken van de routebeschrijving in het boekje. In de tekst staat al de waarschuwing: “Op enkele plekken is de markering onvoldoende. Zie de routebeschrijving”. Aan het einde van het wandelpad dien ik op een viersprong uit te komen. Ik tel drie sprongen, of telt dat onverharde pad door het hek ook mee? Nadat ik even gesmokkeld heb met de route op mijn telefoon, zie ik plots tussen het groeiende groen een paaltje staat, inclusief gekleurde pijlen. Dit lijkt verdacht veel op een geste van het wandelnetwerk.

Ik wandel door het openstaande hek en vervolg mijn weg door het parkachtige bos, dat ooit behoorde aan de Havezate De Gelder. Ooit stond er een groot huis, maar dat werd tijdens de eerste wereldoorlog met de grond gelijk gemaakt en nooit meer hersteld. Wat rest zijn een paar bijgebouwen die de tijd hebben getrotseerd. Deze staan fier overeind en gaan vergezeld van een paar kanonnenn die in onbruik zijn geraakt. Ik steek de ‘Onder de Gelder’ over en kom op een lange laan, één van de vele lange lanen op deze route. Langs beide zijden staan grote struiken die wachten om in kleuren uit te barsten. In de beschrijving staat dat ik het eerste pad linksaf dien te gaan en dat het paaltje slecht zichtbaar is. Voor mij is, ondanks enig zoekwerk, het paaltje volledig onzichtbaar. Toch ga ik het pad in, even verderop raak ik de weg kwijt. Tractorbanden hebben diepe sporen in het pad en daarbuiten nagelaten. Sporen gevuld met regenwater. In de buurt van die sporen raak ik het spoor bijster. Hup de route op mijn telefoon er bij en door struikgewas kom ik weer op het rechte pad. Het is toch even wennen met een netwerkwandeling. Maar de rest van de wandeling gaat het goed met de paaltjes en met mijn opmerkzaamheid.

Ik steek de Soestwetering over. Op de smalle brug staat halverweg een deurhek dat ook nog dicht kan. Is er een genabuurde brugwachter die ieder ochtend de deur van het slot haalt? De Daslever ligt nu op mijn route. Bij een koeienstal is het pad afgesloten met twee draden. Tussen die draden lopen de dames van een veehouder. Zij gaan van stal naar weide. Van de andere kant komt ook een wandelaar aan, die een bekende is van de veeboer. Zij maken een praatje. Ik maak een draadhaak los en stap naar voren en zet de draadhaak weer vast. De dames malen er niet om. De volgende draadhaak hoef ik niet meer vast te maken, vindt de boer. De dames weten nu wel de weg. Wanneer ik doorloop maken de achterblijvers nog steeds een praatje. Via de Langeveldsloo (waarlangs ooit een grote havezate stond) kom ik in Elshof, een klein buurtschap, waar een molen zonder wieken is te bewonderen. Ook is te bewonderen de voormalige Openbare Basisschool, die hier was van 1761-2015. Het pand wordt verbouwd tot woonruimte. Heel modern, dan kun je thuis naar school gaan of lesgeven. Achter het buurthuis van deze buurtschap is een vlindertuin met enkele bankjes.

Even voorbij de bebouwde kom steek ik bij een dam de Nieuwe Wetering over, loop dan tussen akker en water weer een eindje terug en dan kom ik bij een bordje van Landgoed Windesheim. Het is het begin (of het einde) van de Velnerallee. Op het bordje wordt aangegeven wat je op de allee wel en niet mag doen. Wandelen is het enige dat je mag doen. En dat ben ik ook van plan. De allee is anderhalve kilometer lang. Eerst is het pad smal en later breder zodat de agrariër met zijn machines bij zijn akkers kan komen. Hij komt er net aan met een machine. Aan het einde van de allee stond vroeger een Havezate, nu een boerderij. Een bankje nodigt mij uit om even te rusten. Een jochie met laarzen komt van de boerderij en loopt in de richting van de boer met zijn machine. De havezate die hier stond werd al genoemd in 1382, toen hier een leenman van de bisschop van Utrecht zetelde. De havezate werd in 1838 met de grond gelijk gemaakt.

Na een rustige pauze, met heel veel vogelgeluiden, die ik uiteraard niet kan thuisbrengen, ga ik verder op de Velnerweg. Met enig doorstappen op deze slingerende onverharde weg kom ik op de Assendorperdijk, ook alleen voor wandelaars. Ditmaal op een ander landgoed. Een gezin met vader en kind (en ver achterop een ploeterende moeder) fietst met de vakantiebagage door de stukken met mul zand. Ik steek de Nieuwe Raalter Wetering over en kom op de Assendorperallee. ‘Allee’ was vroeger echt een woord uit de straattaal. En dan verschijnt aan mijn rechterhand een imposant hek met daarachter een wandelpad. Van tegenovergestelde zijde komen man en vrouw aan wandelen, die net voor mij bij het hek zijn. In het hek zit een draaideur met vier compartimenten. De man draait door het hek. De vrouw gooit haar rugzak over het hoge hek en komt ook door de draaideur, wat haar met de rugzak op niet gelukt zou zijn. ‘Heeft u nog hulp nodig?’ vraagt de man vriendelijk. ‘Het lukt mij wel.’ spreek ik optimistisch. Ik doe mijn rugzak af en probeer deze vast door de draaideur te krijgen, maar ik moet er meteen achteraan. Wanneer ik het ene deel van de draaiende deur vooruit duw om mijn rugtas er door te krijgen, drukt het andere deel al in mijn rug. En toch lukt het.

Even verderop zie ik zwarte hekken met spijlen. Kort achter de hekken staan lange palen met camera’s. Ik ben aangekomen bij Het Nijenhuis. Achter de gespijlde hekken zie ik kunstvoorwerpen staan die zwaar beveiligd worden. Het Nijenhuis is een dependance van Museum De Fundatie te Zwolle. Tot 1984 was het huis bewoond door de man die ook achter het museum zit. Voor het gesloten hek staan meerdere mensen en kijken en praten en nemen foto’s. Het ruime parkeerweiland herbergt geen enkele auto. Mijn wandeling gaat verder en ik merk op dat er steeds meer wandelaars en fietsers op weg zijn. Ik passeer akkers van boer Jan Overesch die ecologisch bezig is op zijn grond. Daarnaast heeft hij een boerderijwinkel en een rustpunt en maakt hij ruimhartig gebruik van Twitter om anderen enthousiast te maken voor een agrarische werkwijze die goed is voor mens en dier en grond en biodiversiteit. De weg gaat het spoor over en dan langs een gesloten natuurzwenbad en door een bosgebied. Dan kom ik bij het station van Heino. Eindpunt van deze mooie en rustige wandeling.

Na een korte drinkpuaze besluit ik om verder te gaan wandelen en wel in omgekeerde richting, op naar Wijhe. Ook vanaf Heino is de route mooi. In de vlindertuin van Elshof neem ik een pauze, maar er is geen vlinder te bekennen. Langs de Oude Wetering tref ik twee jongedames te voet die geen idee hebben waar zij zijn, met een gps-apparaat in de hand. Ik probeer enige hulp te bieden. Je zult maar verdwaald zijn in de binnenlanden tussen Wijhe en Heino. Bij het naderen van Wijhe krijg ik een lichte miezerregen over mij heen. Het meeste van het water wordt opgevangen door de bomen.

Netwerkwandelingen – Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei – wandeling 2 : Dwars door Salland – Uitgeverij Elmar

https://videopress.com/v/OeR1rYlG?preloadContent=metadata