Klompenpad Hoenwaardsepad

Op de parkeerplaats aan de voet van Vadesto (bekend van de drijvende klomp) is het warm en niet vol. Hier is de start van het Hoenwaardsepad. Bij het infobord op een dijkje wijzen twee routemarkeringen naar rechts. Aangezien ik naar links wil volg ik het dijkje. Echter aan het einde van dit parkeerterreindijkje kan ik niet verder. Ik besluit af te dalen naar de begane grond. Ik zet mijn voet op de kunststofrand van de dijk, maar mijn voet glijdt onmiddelijk weg op het gladde oppervlak. Met veel souplesse stort mijn atletische lichaam zich naar de begane grond. Daar heb ik de tijd om de situatie te overzien. Ik krabbel overeind, met beduidend minder souplesse. Ik begrijp nu waarom ik bij het infobord rechtsom moest. 

Het Hoenwaardsepad kent een extra lus van twee kilometer. Deze lus ligt vlak bij de start en maakt een rondje door het buitendijkse gebied, langs de IJssel en de plek van het voetpontje naar Zwolle. Dit pontje vaart momenteel niet vanwege Corona, die zelf geen voetganger is. Op het punt waar het kanaal (of is het de Veluwsche Wetering?) in de IJssel leegstroomt zitten vissers aan de grond. Een auto staat hier achteloos geparkeerd. Langs dit alles heen heb ik een mooi uitzicht over de IJssel, die zindert in de zon. In tijden van hogere waterstanden is het hier niet mogelijk om te wandelen. 

Nadat ik de lus heb gelopen ga ik verder op het ‘Hertog Willem-pad’ in zuidelijke richting langs de IJssel. Waar dit pad overgaat in het Opbroeksepad ga ik van de dijk af en kom op het terrein van Landgoed De Hezenberg. De geschiedenis van het landgoed gaat terug tot 1851 toen de familie Daendels (in Hattem waren zij niet onbekend) dit landgoed begon met een landhuis en andere gebouwen. Het landhuis wordt gebruikt als trouwlocatie en als vergaderlocatie. 

Maar het landgoed Hezenberg heeft meer te bieden. Na de oorlog werd het landgoed gekocht door een christelijke stichting, die van de Hezenberg een plek maakte voor mensen die waren vastgelopen in hun leven. Tot op de dag van vandaag is hier plek voor mensen. Vanuit christelijk perspectief  wordt hier nog steeds gewerkt, niet alleen als een centrum voor GGZ, maar ook voor bezinning en inspiratie, onder het motto ‘Geloof in verandering’. Een sluitsteen boven één van de deuren op de Hezenberg laat iets zien van die christelijke inspiratie: ‘Ik ben de wijnstok’. 

Het landgoed grenst aan het beroemde kanaal van Apeldoorn naar Hattem. Ik steek het kanaal over bij het oude sluisje, vul mijn waterflessen bij een verdekt opgesteld watertappunt en ga de Hezenbergerweg in, waar nieuwe huizen van welgestelde omvang zijn gebouwd.

En dan ineens gebeurt het. Ik zie het met mijn eigen ogen. Op zo veel wandelingen op de Veluwe zie ik geen wild en nu ineens twee exemplaren. Zij hebben mij niet in de gaten en steken in alle rust de weg over van links naar rechts, zonder op of om te kijken, waar een groot grasveld ligt. Het zijn twee vrouwtjes. Het zijn niet meer de jongsten, ze hebben al een heel leven achter de rug. Ik kijk nauwkeurig om mij heen, maar ik zie geen mannetje. De beide vrouwtjes zijn helemaal alleen. Zowel de vrouwtjes als de mannetjes hebben een beschermde status en dat is wellicht ook de reden dat er steeds meer exemplaren rondlopen. De twee vrouwtjes lopen  het gladde grasveld op, terwijl zij zachte geluidjes maken, alsof zij met elkaar praten. Het zijn overduidelijk twee exemplaren van de ‘golfbaanae’.      

Ik loop verder langs holes en bunkers en tennisvelden en hockeyvelden. De Langenberg, met vrijstaande huizen in het groen, brengt mij naar de Apeldoornseweg die ik oversteek. Verderop kom ik over de Libanonweg. Hebben hier ceders gestaan?  

Even verderop kom ik op landgoed Molecaten. Daar tref ik een fraai exemplaar aan van een spijker, ook wel spieker genoemd. Een spijker is van oorsprong een graanopslagplaats, een soort silo. Deze spijker Watervliet dateert volgens een bordje bij de oprit uit 1640. Op de webpagina van Rijksmonumenten wordt het bouwjaar geplaatst in de eerste helft van de 16e eeuw, dat scheelt al gauw 100 jaar. Bij een restauratie in 1961 is er iets tegen de spijker aangebouwd, waardoor het gebouw nu bewoond kan worden. Het woord ‘spijker’ of ‘spiker’ is trouwens afgeleid van het Latijnse woord ‘spicarium’, een opslagplaats voor korenaren.

Ik blijf nog even in de oude tijd want even verderop op het landgoed kom ik bij de Spaanse Graven. Hier hebben de Spanjolen tijdens de 80-jarige oorlog gegraven aan een zogenaamde vluchtburcht. Dit zal geweest zijn in de jaren 1587-1588 toen zij enkele maanden plaatselijke gastvrijheid genoten. Dit schanswerk is duidelijk herkenbaar in het landschap.   

Het is prettig wandelen op het landgoed. Ik kom bijna niemand tegen. Een enkel paard met bijrijder stuift voorbij. Het hoogtepunt is de Trijsberg. Deze berg is bijna 37 meter hoog. Het is dan ook niet meer dan juist dat er boven op de berg een eenvoudig houten bankje staat zonder rugleuning. Er is geen uitzicht want de bomen groeien boven mijn hoofd uit. Na een lange afdaling kom ik langs het huis dat bij Molecate hoort. Even verderop ligt een watermolen. Om daar te komen loop ik even op met het Westerborkpad (toen Wandellief en ik dit pad liepen kregen we een mooie rondleiding in de watermolen door een enthousiaste vrijwilliger). Het is hier wat drukker dan op andere plaatsen op het landgoed. Veel mensen willen blijkbaar graag langs deze oude watermolen, die al aan het grote waterrad draait sinds 1597. Opvallend is dat deze molen een bovenslagrad heeft. Het water stroomt bovenlangs en zet zo het rad aan tot draaien. 

Dan gaat het via groene wegen tot de stad Hattem. Over de Kuiperijdijk kom ik terug op de parkeerplaats, vanwaar mensen te voet de stad in kunnen gaan. Dat doe ik niet. Ik rust even uit na een mooie wandeling.  

Hattem – Klompenpad Hoenwaardsepad – 13 kilometer