Klompenpad Assenradepad

Sommige wandelaars nemen onderweg de tijd om een geocache te zoeken en soms zelfs te vinden. Ik neem de tijd om de inhoud van een minibieb te onderzoeken. Ik tref er één aan langs de  Grote Gracht. Dit is een minibieb met een goede inhoud. Ik neem een boek van John le Carré mee.

Ik wandel op het Assenradepad. De tocht begint bij Herberg Molecaten op het gelijknamige landgoed. Allerhande mensen hebben zich inmiddels verzameld bij de herberg. Of er voldoende plaats is weet ik niet. Ook weet ik niet of er veel wandelaars bij zijn.  Eerst ga ik door het bos tot ik uitkom bij één van de buitenwijken van Hattem. Daar kom ik bij de Waa, een plas genesteld tegen de zandrug waar Hatten op ligt. Met de IJssel in de buurt zou een argeloze wandelaar als ik kunnen denken dat deze Waa(i) een oude arm van de IJssel is, maar dat is niet zo. De Waa is geheel zelfstandig. Via de Grote Gracht en de Zuidwal kom ik langs molen De Fortuin. Er zijn oudere molens, maar deze mag er ook zijn. Er lopen wat mensen. In de schaduw van de bebouwing is nog enige verkoeling te vinden. Wie gaat er ook met deze temperatuur wandelen? 

Aan de Geldersedijk, aan de rand van de bebouwing, staat Voermans Koepeltje. De namen Voerman en Hattem zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden, dat geldt zowel voor Voerman senior als voor Voerman junior. Jan Voerman senior was getrouwd met één van de meisjes van Verkade (die van de fabriek, de koekjes en de plaatjes). Hij had deze Anna leren kennen via haar broer Jan Verkade, die ook kunstschilder was. Later maakte Voerman junior plaatjes voor de albums van Verkade. In Hattem is een Voerman Museum.

Over de Geldersedijk en onderlangs de Geldersedijk kom ik aan bij de spoorlijn. Het is inmiddels nog warmer geworden. Fietsers zie ik wel voorbijkomen, een wandelaar is een rariteit. Via een paar bochten kom ik aan op het Centraalspoor, dat is niet een deel van een treinstation, maar het voet- en fietspad langs het spoor. Ik zie op een bordje dat er over een kilometer een Rustpunt is bij IJsboerderij IJscowd. Dat klinkt aantrekkelijk. Dan zie ik dat het nog maar 150 meter naar die boerderij is, maar wel 150 meter van de route af. Gelukkig zie ik de vlaggen van de boerderij al wapperen. Ik besluit om de extra meters te lopen. Een ijsje is zeer aantrekkelijk en mijn watervoorraad dient aangevuld te worden. In de boerderijwinkel neem ik een bakje met vier bolletjes en ik vraag de jongedame of ik mijn waterflessen bij kan laten vullen. Dat kan, maar eerst het ijsje voordat het smelt. Ik drink het restant van het water op, geniet van het ijsje en de kinderen die her en der spelen. Dan is het tijd voor het volgende ijsje en de watervoorraad. De jongedame achter de toonbank is een paar jaartjes ouder geworden en schept het ijs op en vult de drinkbekers. Dan zie ik ineens in een koelvitrine potjes staan. Potjes met kruudmoes. Sallandse Kruudmoes. Dit kan ik niet laten staan. Eén potje gaat boven in mijn rugzak. Voor kruudmoes is altijd plaats. ‘Nog maar even en u wandelt in schaduwrijk gebied’, spreekt de dame mij bemoedigend toe. Ik ga op pad.   

De informatie klopt. De schaduw komt mij tegemoet, eerst op het oude tracé van de spoorlijn, die in Hattemerbroek de aansluiting zocht op de lijn van Amersfoort naar Zwolle. Dan via De Wrange en de Vuursteenberg naar de Trijsberg. Boven op deze berg staat een bankje voor de vermoeide klimmer naar grote hoogte. Ik neem even rust. Ik heb de tijd. 

Op landgoed Molecaten wordt goed voor de mens in zijn vele facetten gezorgd. Bij de receptie is een AED aanwezig. In de Keuken van Caatje is eten te vinden. In de Kerktent is een woord voor de vermoeiden en de dorstigen te vinden.  

Onderweg zijn er nog steeds weinig wandelaars. Fietsers, al dan niet met een vakantie-bepakking, zoeven voorbij. Ik ga nog een klaphekje door en ga verder in de rustige omgeving. Boom na boom, pad na pad, totdat ik weer bij Herberg Molecate ben. 

Een warme en kunstzinnige en ijskoude en hoge route ligt achter mij. Een mooie tocht.  

 

Hattem – Klompenpad Assenradepad – 11 kilometer