Klompenpad Kopermolenpad

Het is bijna te mooi om waar te zijn.

De oude watermolen van Wenum ligt in de zon naast een smalle oude weg, bij een nog smaller bruggetje, en aan de overkant van de weg ligt de wijerd vol met water dat glinstert in de zon. langs de molen stroomt de Wenumse Beek. Bomen omlijnen de randen van water en weg en molen.  

Ik ga wandelen in het weidse gebieden tussen de Kroondomeinen en het kanaal. Twee elementen die niet aan verandering onderhevig schijnen te zijn. In het gebied van Wenum en Wiesel lijkt het leven langzamer te gaan en de veranderingen zich in rust voltrekken en waar veel gelijk is gebleven aan vroeger. 

De watermolen is een rijksmonument en de oudste gegevens dateren van voor het jaar 1313. Deze molen is een vaste waarde in het landschap tussen de hoger gelegen Veluwe en het lager gelegen kanaal en parallel daaraan De Grift. 

Hier begin ik aan het Kopermolenpad (genoemd naar een andere molen), één van de negen klompenpaden in de gemeente Apeldoorn. Eerst ga ik langs de boorden van de wijerd, daarna via de Nieuwe Molenweg en Klein Cannenburgh (waar ik nog een kast met gratis boeken, getiteld ‘Boekado’, bestudeer) naar de oostzijde van de Zwolseweg. Op het terras van Gewoon Gastvrij wordt gewerkt aan een opfrisbeurt van het terras. Aan mijn linkerhand ligt een restant van het eens zo grote landgoed De Kopermolen. Het landgoed ontstond in 1727, toen er al een eeuw een watermolen aan de Wenumse Beek was. Via het tracé van de ooit geplande rijksweg 50 kom ik steeds meer in het hart van Wiesel. 

Meer dan Wenum is Wiesel een paardengebied. Dat wordt duidelijk wanneer ik op de Huisakkers vrolijk toegezwaaid wordt vanaf de bok achter een tweespan. Maar ook links en rechts op mijn pad staan en lopen paarden en pony’s in de weilanden. 

Ik kom terug op het landgoed De Ploeg waar ik zeven dagen geleden ook liep, nu kan ik via een taartpunt dichterbij het oude huis komen. Een jongedame met kruiwagen groet mij met een zwaaiende hand. De zon schijnt. Het leven is goed. En onze wegen gaan uiteen.

De Greutelseweg is nu een stoffige weg. Om dit te testen rijden meerdere auto’s over deze weg in deze uithoek van Wiesel. Dan liever de amazone die mij inhaalde en die nauwelijks stof deed opwaaien. 

Op Huisakkers staat een mooie bank, gemaakt van grote planken. Een plek met uitzicht op de dreven. Hier wil ik gaan pauzeren, het wordt tijd voor eten en drinken en enige ontspanning van mijn beenspieren en schouderspieren. Helaas, ik ben niet de enige die op dit brilliante idee is gekomen. En man en een vrouw hebben zonder overleg de bank in bezit genomen. Ik wandel verder, op zoek naar een rustplek. Die rustplek vind ik in de berm van de Wieselse Enkweg (meer pad dan weg). Achter mij ligt een klein bosgebied, voor mij een paardenwei, onder mij een brede grasstrook. Deze plek is niet alleen populair bij paardenliefhebbers, maar ook bij hondenliefhebbers. Zowel de honden als de baasjes lopen los. Wanneer de baasjes mij zien doen zij de hond gauw aan de riem, passeren mij en dan gaat de riem weer af. Eén hond is ontsnapt aan de aandacht van de bazin en ik ben buiten beeld gebleven. De grote hond komt snuffelend op bezoek. De dame verexcuseert zich. ‘De honden mogen in het buitengebied loslopen, maar als ik u had zien zitten, dan had ik mijn hond wel aan de riem gedaan.’ Zij zag mij niet zitten.

Na verder wandelen steek ik de Zwolseweg weer over, daarna de Oude Zwolseweg en ik loop door de Wenumse Enk, een open akkergebied. Op de flanken van het gebied liggen de boerderijen.

De molen draait vrolijk in de wind en de zon. Aan elke wiek hangt een bord met de tekst ‘100’. Deze molen is een allochtone molen, want deze grondzeiler werd in 1840 in Baambrugge gebouwd. 73 jaar later werd deze molen verkocht om in Wenum aan de slag te gaan als korenmolen. Oh ja, die honderd. Op de 13e van deze maand werd de molenaar, Frits Vorderman, 100 jaar. De familie Vorderman beheert deze molen al sinds 1872. Opvolgers zijn er, maar Frits heeft nog genoeg te doen in en te vertellen over zijn molen.  

Even verderop steek ik De Grift over en vlak voor het kanaal sla ik af naar het zuiden. Twee jonge vissers hebben net de achterklep van hun auto’s open gedaan en praten enthousiast over dobbers. De grift loopt hier parallel aan het kanaal. Nu is het kanaal groter, maar de Grift heeft oudere papieren. Al aan het einde van de Middeleeuwen was er scheepvaart op de Grift. Koning Willem I kwam met een plan om een kanaal te graven evenwijdig aan de Grift, dit zou een verbetering zijn voor de scheepvaart. De eerste schop ging in de bodem bij Apeldoorn in 1825, vier jaar later kon het kanaal worden geopend. Later werd ook het traject tussen Apeldoorn en Dieren gegraven.  

Voorbij het aquaduct van de Papegaaibeek neem ik afscheid van het kanaal en ga de weilanden in. Ik kom uit bij het traject van de oude spoorlijn tussen Dieren via Apeldoorn naar Zwolle. Deze spoorlijn was in 1887 klaar en is er gekomen dankzij het initiatief van de burgermeesters van de aanliggende gemeentes. Het traject tussen Dieren en Apeldoorn wordt nu gereden met een stoomtrein. Het traject ten noorden van Apeldoorn (met halte Het Loo!) werd tot 1972 nog gebruikt als goederenspoor. Nu is het een fietspad met een strakke lijn. Aan het einde van de middag wordt het goed gebruikt door fietsers en hardlopers en een enkele wandelaar.  

Bij de Wenumse Beek steek ik de brug over en volg de beek stroomopwaarts. Hier is het rustig en koel onder de bomen. Het water in de beek stroomt helder en kalm, niet gehinderd door een draaiend watermolenrad.

Ik ben terug bij het begin. Terug daar bij die molen. Het is rustig, nog steeds. Een enkele fietser passeert, op weg naar huis. 

Deze wandeling door Wenum en Wiesel is een prachtige wandeling door het open land van Wenum en het beschutte land van Wiesel. Een gebied van schoonheid.

Klompenpad Kopermolenpad – 13 kilometer