Klompenpad Bekbergerpad

Bij de ingang, pal naast het informatiebord over het Bekbergerpad, staat een oud waterrad. De zon straalt tussen de oude stukken hout door. Het hout is droog en zal vandaag nog droger worden. Ik sta bij de ingang van de Ruitersmolen, een oude watermolen aan de noordoostelijke zijde van Beekbergen. Aan de andere zijde van het terrein stroomt de Oude Beek, de Ruitermolen is niet de enige molen aan deze beek, ook de allang niet meer draaiende Tullekensmolen staat aan deze smalle beek met het heldere water.

De Ruitersmolen is ook plek van een zorginstelling. Iriszorg (met ook Het Hoogeland, waar ik aan het einde van de aangepaste route langskom) is één van de zorginstellingen in Beekbergen. Sommigen daarvan hebben een lange geschiedenis.

Het klompenpad maakt eerst een mooi rondje over het prachtige terrein van de Ruitersmolen, daarna volgt het pad de oude beek. Over de Kruisweg ga ik naar het noorden, voordat ik de A1 moet oversteken, buigt de route naar de oude weg tussen Apeldoorn en Beekbergen (die vroeger verder ging naar Arnhem). Aan deze Arnhemseweg woonde decennialang een oom en tante van mij. Mijn tante was verloskundige in dienst van de gemeente Apeldoorn. 

 

 

Ik sla na het oversteken van de nog steeds drukke weg de Engelanderweg in. Het lijkt ver weg, maar het is nog steeds Beekbergen. Hier zijn uitgestrekte bossen die mij naar Ugchelen en verder zouden kunnen brengen. De Engelanderholt is een bos met een lange geschiedenis. Al in een oorkonde uit 801 werd de naam Engelandi genoemd, trouwens ook een andere bekende naam, Braclog, dat nu klinkt als Bruggelen. In dit gebied ten noordwetsne van hyet dorp zijn grote stukken landbouwgrond. Hier waren in de Middeleeuwen vier marken ( boerencooperaties), die samen een kerspel vormden. In het midden van de 19e eeuw kwam een einde aan het systeem van de marken. Eén resultaat was dat deze gebieden werden ontgonnen en bebost; waar eens een grote stille heide was …

Middenin de bossen staat een groot complex aan gebouwen. Middenin staat het kasteel Spelderholt. Toen de gebieden van de marken werden verkocht ging dit gebied over naar een andere eigenaar. Dit landhuis stamt uit 1908, de tuinen werden aangelegd door de beroemde architect L.A. Springer. Op het terrein is nu ook een hotel (stil, heel stil), allemaal onder de noemer Parc Spelderholt, een zorginstelling voor jongeren met een  verstandelijke beperking.  Voorzitter van de Raad van Toezicht / Raad van Commissarissen is de oud-Apeldoorner Boele Staal.

Van geheel andere aard is de aanwezigheid van de “World’s Poultry Science Association Headquarters“. Ik zou een dergelijke instelling verwachten in Barneveld (met een internationale pluimvee opleiding), maar Spelderholt heeft al sinds 1921 een geschiedenis met een Rijksproeffokstation en de Rijksvoorlichtingsdienst voor de pluimveelteelt. Uiteindelijk (1997) is het pluimvee vertrokken naar Lelystad. 

Via de oude enk Konijnenkamp kom ik terecht in het centrum van Beekbergen. De IJssalon IJstijd is al wel open voor koffie, maar nog niet voor ijs. De schrijfster Wilma Vermaat ziet toe op het plein voor de ijssalon. Zij woonde niet in Beekbergen maar in het nabij gelegen Oosterhuizen. 

Zonder ijs ga ik verder in de hitte van de dag. Ik passeer de begraafplaats, waar mijn verloskundige tante ligt, met haar man en haar ouders (tevens mijn grootouders). Verderop ga ik de bossen in ten zuiden en ten zuidoosten van het dorp. Over de bospaden en over de paden van meerdere zorginstellingen, zoals Markerhaven en Immendaal. Het laatste was eerst een sanatorium voor patienten met tbc. Het grote oude pand van de beginjaren heb ik helaas niet gezien door de bomen.  

Vanuit de bossen stap ik ineens in het open veld bij de Achterste Kerkweg. De akkers zijn vers geploegd en hebben heldere voren. Bij de Voorste Kerkweg is de route veranderd vanwege de corona-tijden. Niet recht door het weiland, maar een ommetje maken. Maar ook op de Stichtingsweg is een aanpassing gemaakt. De route over Het Hoogeland gaat niet door, hekken en duidelijke taal versperren de weg. 

Nu zet ik koers naar de Ruitermolen waar mijn tocht begon. Dit klompenpad (pas sinds 4 oktober 2019 open!)  heeft mij alle hoeken en windrichtingen van Beekbergen laten zien en dat heeft veel moois opgeleverd. 

 

Klompenpad Bekbergerpad – 13 kilometer