Krijtlandpad 1, Maastricht naar Noorbeek

Daar sta ik dan, op het station van Maastricht, de stad van het zuiden, de stad van de Maas, de stad van de Romeinen, de stad van Rieu, de stad van Sint Servaas, de stad van het Eurovisiesongfestival (dat laatste is nog even afwachten).
Een kleine drie uur eerder vertrok ik uit mijn stadje, nadat Wandellief mij naar het station bracht. Deze afstand naar het station had ik uiteraard ook wandelend kunnen afleggen, maar de komende dagen zal ik voldoende kilometers onder de voeten lopen. Dat is althans wel de bedoeling. De komende vijf dagen ga ik het Krijtlandpad wandelen, een rondreis door het uiterste zuiden van ons land. Wandelschoenen aan en mijn rugzak op.
Eerst in een rechte lijn naar de Maas, bij de Sint Servaasbrug sla ik linksaf en volg het spoor van de Maas stroomopwaarts. Hier is het mij bekend van het Pelgrimspad, waarvan ik het tweede deel (Den Bosch – Maastricht) vorig jaar liep. Wanneer ik langs het water wandel is het rustig, een enkele fietser, een hardloper, een hondenuitlatende meneer of mevrouw.
Ter hoogte van Gronsveld verlaat ik tijdelijk de Maas en ga ik landinwaarts en maak kennis met een bedrijventerrein. Op het asfalt van de Habitatsingel hebben twee oudere mannen hun habitat gevonden. De ene man komt uit Heugem en zit op zijn rollator. Zijn twee honden blijven dicht bij hem. Hij vertelt dat hij in 1939 is geboren en dus de oorlog heeft meegemaakt. ‘Maar ik kan mij er niets meer van herinneren.’ De andere man zit op zijn scooter, hij komt uit Landgraaf. Hij wijst mij op een pad dat naar het westen, richting de Maas gaat. ‘Hier is niets, alleen maar bedrijven.’ Daar is meneer Rollator het niet mee eens. ‘Wanneer je vanaf hier verder loopt, de bocht naar links volgt en dan rechts een pad in gaat kom je bij het volgende dorp’. Ik vermoed dat hij vanuit Heugem vaak naar Oost-Maarland is geweest, met of zonder rollator. Meneer Scooter pakt de draad van de oorlog nog even op en begint over Schweinhunde. Het lijkt mij een geschikt moment om naar Oost-Maarland te gaan.

In Oost-Maarland is het rustig. Hoe het is in West-Maarland weet ik niet. Een oude boerderij maakt een ‘Verboden toegang voor onbevoegden’-indruk.
Ik neem plaats op een bankje bij het beeld van de Sjötter, die daar maar staat, terwijl ik hier maar zit. Vrouwen lopen af en aan met honden. Een man stapt uit de lijnbus vanuit het zuiden en draagt een koffer. Rust trilt in het gebladerte van de bomen.
De Kloppenbergweg vraagt om overgestoken te worden. Nu ga ik weer naar de Maas en kom in de Eijsder Beemden, een rustig natuurgebied, met zicht op de Maas en alles wat zich aan de overkant bevindt. Een enkel bootje vaart voorbij over het water.

Wanneer ik Eijsden nader liggen bootje en paarden (Konik ?) afgemeerd aan de oever. In de buurt van het pontje dat heen en weer gaat tussen Nederland en België (tussen Eijsden en Pont Lanaye), is het druk. Net wordt een lading gelost en nieuwe gegadigden melden zich. Vanaf een vol terras kijken mensen verlangend naar nieuwe avonturen aan de andere oever. Voorlopig blijven zij zitten en drinken een glas.

Via de fraaie Diepstraat (in welke eeuw ben ik nu beland?) en het kasteeel Eijsden (1636) ga ik naar het oosten, op weg naar Mariadorp. Op de trappen van de immense Maria Tenhemelopnemingkerk (die helaas is gesloten) neem ik een pauze. Op de parkeerplaats parkeren mannen hun auto en halen een racefiets tevoorschijn. Een vrouw parkeert haar bestelbusje van een logistiek bedrijf bij de glasbak, doet haar deur open, stapt uit, de muziek klinkt tot aan de deur van onze lieve vrouwe, zij rookt een sigaret, stapt in, slaat de deur dicht, de muziek verstomd. Voorbij Mariadorp en de A2 stuit ik op het Pelgrimspad. Dit deel komt mij onbekend voor. Juist op het punt waar Krijtlandpad en Pelgrimspad elkaar omhelzen ontmoet ik drie Limburger van mijn leeftijd, die ook het Krijtlandpad wandelen. Vanmorgen zijn zij vertrokken uit Slenaken en zij zijn op weg naar Eijsden. Ik draag een 30 liter rugzak, zij een flesje water.

Het is duidelijk dat ik nu het Heuvelland binnen ben getrokken. De weg en het pad golven en maken gebruik van elke mogelijkheid om een hoogteverschil te maken.
Wanneer ik in de buurt van Libeek een pauze neem aan de voet van een wegkruis zie ik de fietsers aan mij voorbijgaan. Mannen en vrouwen in alle leeftijden op een wielrenfiets. Mannen en vrouwen in alle leeftijden op e-bikes. Geen man of vrouw, in welke leeftijd dan ook, zie ik op een gewone fiets voorbij komen.

In Mheer nader ik mijn eerste nachtverblijf. Eerst neem ik plaats op het terras van Café Quanten, waar ik kan genieten van het passerende landbouwverkeer. Hier vlakbij staat kasteel Mheer waar al honderden jaren dezelfde familie woont. Aan de overkant van de weg staat de Sint Lambertuskerk, gebouwd naar ontwerp van de beroemde architect Pierre Cuypers, zoon van Limburg. Aan deze kant van de weg verschijnt een warme maaltijd op mijn tafeltje. Ik geniet van kipsaté, salade en friet. Om Wandellief in mijn herinnering te roepen neem ik als afsluiter een Dame Blanche.

Na de maaltijd, doe ik mijn rugzak om en vervolg mijn weg via de Dorpstraat en de Papenweg, waar mij als protestant geen strobreed in de weg wordt gelegd. Via een modderig pad kom ik uit bij mijn eerste overnachtingsadres, waar ik warm wordt verwelkomd. De afkoeling vindt plaats door drinken van gecitroeneerd water en thee. Verder praten we over het leven en aanverwante zaken. Daarna zoek ik mijn rust op: douchen en wekker zetten en slapen.

Krijtlandpad – Maastricht – Noorbeek – 26 kilometer