Westerborkpad (09) Putten naar Harderwijk

De reis naar het station van Putten is kort. We kunnen net een beetje opwarmen na de kou van de fietstocht. Wanneer we uitstappen in Putten, onze OV chipkaart aan het werk hebben gezet, ruiken we de geur van koekjes of ander baksel. Hoe verder weg we lopen van het station hoe vager de geur wordt. De geuren van vrachtwagens nemen het over. Zij halen ons in, op weg naar de Zuiderzee. We mogen kortstondig schuilen door te wandelen door een bosperceel. Hoewel het perceel klein is zijn er toch mensen in geslaagd om hier enkele houten wegwijzers toe te voegen aan het al aanwezige hout. Zo weten wij welke kant wij op dienen te gaan naar Vanenburg.

Wanneer we het bosperceel ongeschonden uitkomen bevinden we ons op de Vanenburger Allee. Het lijkt een beetje op een mini versie van de Middachter Allee. Er is geen verkeer, want de weg is afgesloten wegens snoeiwerk aan de bomen. Dit geeft rust op deze frisse morgen.

En even voorbij de snoeiers die pauze houden treffen we aan onze linkerzijde het buitenverblijf De Vanenburg. Tijdens de oorlog is dit kasteel (?, nou ja) kortstondig een werkkamp geweest. Tegenwoordig moet er ook worden gewerkt, maar dat is geheel vrijwillig, door het personeel van het restaurant en het hotel, voor al die mensen die hier voor cursussen en congressen en seminars komen. Afgezien nog van trouwlustigen die geheel vrijwillig trouwen. Kasteel De Vanenburg is van alle markten thuis. De geschiedenis van dit landgoed gaat terug tot 1389. De bekende gebroeders Baan (van het voormalige ict bedrijf BAAN te Barneveld) zijn sinds 1994 eigenaar geweest van het landgoed, maar een paar jaar geleden hebben ze het landgoed weer verkocht, na een grondige opknapbeurt.

Het is niet alleen spectaculair in dit gebied, maar ook nog explosief. Het is duidelijk dat het nieuwe jaar met rasse schreden nadert en dat we op het platteland zijn. ER IS CARBID TE KOOP. Wel even nagaan of er mag geschoten worden met carbid bij jou in de gemeente en op welke tijden en in welk weiland. En denk even aan de dieren in de buurt van de melkbussen.

We hebben net het landgoed Vanenburg gehad en we komen het volgende goed al weer tegen. Ook op dit landgoed kan worden geslapen en nog wel in het betere boerenbed. Beter dan wat … , het wordt niet vermeld. Het gaat om landgoed Volenbeek en het is een glamping. En dat is nu net een omschrijving die mij niet zo aanspreekt. Ik mag graag kamperen en het is voor mij niet verplicht om dan in een tentje te lijden, maar de glamour zie ik ook niet zitten.

Het betere boerenbed ligt wel in een mooie omgeving. We lopen door een bos in herfsttooi, kaalheid en een deken van bladeren, een kille wind waait rustig tussen de stammen door.

 

 

 

Bij de Groevenbeekse heide treffen we wilde schimmels aan. Eerst dacht ik dat een enthousiaste hondeneigenaar zijn hoogblonde hond hier had geborsteld, maar bij nader inzien is het een oprukkend schimmel. 

 

 

Dat van die hond is niet zo vreemd gedacht in deze omgeving, want op de heide van Groevenbeek mogen honden loslopen evenals de menselijke begeleiders. Eén van die begeleiders probeert nog een kort gesprek, wanneer wij op een bankje aan de rand van de heide genieten van het prachtige witte nevelige uitzicht, dat uitloopt op een scherm van nevel aan de nabije einder.

Na de heide komt Ermelo, een dorp bekend van de gezondheidsinstellingen. Minder bekend is dat mijn oma hier is overleden. Vlak bij het station treffen we onderstaande uitgebreide gebouw aan in een parkachtige omgeving. Het is het Rietschans College, een middelbare school met leerlingen uit een bijzondere doelgroep. Mooi dat er de gelegenheid is om goed onderwijs te geven aan leerlingen die extra hulp nodig hebben.

Via fraaie lanen en mooie huizen van allerlei snit komen we aan de noordwestelijke kant van Ermelo bij een rotonde. We wanen ons in verre streken. Er valt nog veel te wandelen over de aardbol, eerst maar eens naar Harderwijk lopen.

 

 

We komen kort daarna bij een minder aantrekkelijk deel van de route. We lopen tussen een weg en een spoorlijn in. Langzamerhand wordt de noodzaak van een sanitaire stop duidelijk. We zien geen horeca in de buurt, maar wel een vestiging van BasicFit. We nemen onze toevlucht tot deze instelling van mensen die werken aan een basale fitheid. Het lijkt ons dat we met onze fitheid wel naar binnen mogen en even gebruik mogen maken van de beschikbare sanitaire faciliteiten. We worden hartelijk welkom geheten.

Na deze korte stop kunnen we weer zonder spoed verder. We lopen Harderwijk binnen en daar is de route veranderd ten opzichte van het boekje. We lopen door een nieuwe wijk die bestaat uit drie landen.

 

 

Via een redelijk nieuwe tunnel komen we op de Weisteeg en zijn weer op de route in het boekje. Ook zijn we zo beland in één van de drie landen waarnaar de naastgelegen wijk is genoemd. We zien het Vrijheidsbeeld opdoemen boven de nevelen. We zijn in het land van de ‘free and the brave’. Het is gelukt. Eerder zag ik dit beeld in het oosterse Rijssen.

Via de snelweg A28 komen we in de bebouwing van Harderwijk, de oude universiteitsstad. We nemen een pauze op een bankje aan het Engelserf. Mensen kijken verbaasd uit hun verwarmde auto naar die twee koukleumen op het bankje. Wij groeten vriendelijk en zwaaien.

Even verderop lopen we de Joodse begraafplaats op. Het is een kleine plaats, die de naam ‘Beth Chaim’ (huis van de levenden) draagt, maar ook wel ‘De Veldkamp’. Een van de Joden die hier is begraven is Philip Philips. Hij was slager in Harderwijk. Hij overlijdt tijdens de tweede wereldoorlog, niet in één van de kampen ver weg, maar hij overlijdt in het Ermelose ziekenhuis Salem (we kwamen er langs) op 3 maart 1943. Hij weet niet waar de andere leden van zijn gezin zijn. Zijn vrouw Selma werd in Auschwitz vermoord op 3 september 1943, op dezelfde dag werd hun Betjen vermoord in  Auschwitz. Zoon Frits Max werd op 31 maart 1944 vermoord in hetzelfde kamp Auschwitz.  Philip ligt hier begraven en de anderen worden op de steen ook herinnerd.

We lopen in winters weer en het is ook bijna winter, maar de natuur gaat soms zijn eigen gang en we zien al kleurrijke knoppen aan struiken.

 

 

 

 

 

We passeren de hekken van een voormalig kazerneterrein. Nu is in een deel van de gebouwen een academie voor veiligheid gevestigd. We zien nog de restanten van een stormbaan. Oude herinneringen aan mijn eigen tijd op de stormbaan komen boven, het was niet een doorslaand succes.

Steeds dichter komen wij bij het nieuwe station van Harderwijk. Het verkeer spoedt zich onder de rails door. Liften en trappen wijzen de weg naar boven waar de treinen zullen aanmeren en afvaren. In de naaste omgeving van het station wordt nog druk gewerkt.

Wij beeindigen onze wandeling in stijl bij café Stoppels. Het is geen bruin café, maar een zwart café. Het is er wel warm. Veel jongelui komen hier. Is het nog een vage herinnering aan die oude universiteitsstad? We drinken koffie en warme choco met slagroom. De jongeman achter de tap zet het allemaal met liefde op onze zwarte tafel.